Dokumenti i knjige o drugom svetskom ratu na teritoriji Jugoslavije i povezanim zbivanjima
◀ Poezija NOB
Блаже Конески - Везилка
Везилке, кажи како да се роди
проста и строга македонска песна
од ова срце што со себе води
разговор ноќен во тревога бесна?
- Два конца парај од срцето, драги,
едниот црн е, а другиот црвен,
едниот буди морничави таги,
другиот копнеж и светол и стрвен.
Па со нив вези еднолична низа,
песна од копнеж и песна од мака,
ко јас што везам на ленена риза
ракав за бела невестинска рака.
Судбинско нешто се плело за века
од двете нишки, два созвучни збора,
едната буди темница што штрека,
другата буди вкрвавена зора.
Blaže Koneski - Vezilja (prevod Vlada Urošević)
Veziljo, reci kako da se rodi
prosta i stroga makedonska pesma
iz srca ovog što sa sobom vodi
razgovor noćni bez mira i bez sna.
— Dve niti uzmi iz svojega srca,
jednu crvenu, druga crna da je,
crna budi tugu od koje se grca,
crvena svetlu čežnju što ne staje.
I njima vezi jednostavne veze,
pesmu od čežnje, i pesme od muke,
ko ja košulji lanenoj što vezem
rukave za bele nevestinske ruke.
Sve sudbinsko se za vekove plelo
od ta dva konca, dve sazvučne reči:
jedan budi tamu što ledeni čelo,
a drugi zoru što se krvlju senči.
Blaže Koneski - Vezilja (nepoznat prevod)
Veziljo, kaži kako da se rodi
prosta i stroga makedonska pjesma,
u ovome srcu što sa sobom vodi
razgovor noćni usred nemira bèsna?
− Dva okrajka, dragi, paraj,
jedan crni, a drugi crveni,
prvi što tuge jezomorne budi, taj,
i drugi što požudom nesmirivom sjakti.
Njima vezi jednolične nize,
pjesme od čežnje i pjesme od muke,
kao i ja što vezem uzduž lanene rize
rukave za bijele nevestinjske ruke.
Sudbinsko se nešto oplelo zavijeka,
od dvije te niske, dva sazvučna zbora,
jedna od koje se budi tamnina golema neka,
i druga kojom razbuđuje se krvava zora.
Blaže Koneski - Vezilja (nepoznat prevod)
Veziljo, kaži kako da se rodi
prosta i stroga makedonska pesma,
iz ovog srca, što sa sobom vodi
razgovor noćni sred nemira besna?
Nek se dva konca iz srca opara,
jedan crn, drugi od crvene boje,
prvi što tugu grozničavu stvara,
a drugi svetlu čežnju gladi svoje.
Pa s njima niži jednolične nize,
pesmu od čežnje i pesmu od muke,
ko što ja vezem na lanene rize
rukav za bele nevestinske ruke.
Sudbinsko nešto plelo se odavno
od te dve niti, dve reči sazvučne,
jedna što budi mrak i nešto tavno,
a druga zore krvave i mučne.