Од Софија жален глас се слуша,
секој ден редат бесила,
на бесила висат млади борци,
борци, одбор Македонци.
Едно утро тиран се извика:
- Ред е на Васил Антевски!
Бесилката му ја покажаа,
за желба го запрашава:
- Кажи, Васил, каква желба имаш
и кажи зошто се бориш?
Желба моја е Македонија,
земја да стане слободна.
Доста веќе она робуеше,
од секој маки тегнеше.
Старо, младо, сите се бориме
и ќе се ослободиме!
Кога разбра село Оморани,
старо и младо зажали,
еден на друг они расправаа
и сите на ред плакаа:
- Од малечок за нас се бореше
и за нас Васил загина!
Ој тирани, многу го мачевте,
од прсти му нокти вадевте,
далеку го вија однесовте
и таму го обесивте.
Да знаете, абер ви праќаме,
за Васил крв ќе вратиме!