Jovanki Joki Baletić
Ne kuni, majko, Jovanku kćerku, Što djedovu meskovku uze dugu, I ode skakutavo za braćom niz goru, Ostavi bijelo stado, I u dolini klasalu pšenicu, Neopljevljeno žito mlado. Orosi tugom, majčina suzo, Rešetkom okićen prozor, Drhtavu ruku do mene pruži u ledenu tamu, I pošlji s blagoslovom mene u smrt, Pošalji, majko, raspjevanu. Jutros je moje oči viđoše u rodnom gradu, Kako ponosno ide i pljuje krvavu paradu. Proljetni razvigorac osipa pjenastu granu, Jovanka, danas te vidjeh u smrti nasmejanu.
(Savo Orović, ratni dnevnik 1941-1945 (str. 221), Beograd 1972.)
