Nikola Vejnović: SJEĆANJE NA BOGDANA VEJNOVIĆA

Bogdan Vejnović je rođen oko 1920. godine u selu Benakovcu u Podgrmeču. Djetinjstvo i dječačko doba, između dva rata, proveo je kao većina njegovih vršnja-ka toga kraja - zarađujući sredstva za goli opstanak na težačkim poslovima, a rjeđe i na raznim sezonskim radovima.

U narodnooslobodilaćki ratje stupio prvih dana ustanka u Podgrmeču. Od po-četka borbe isticao se ae samo hrabrošću nego i političkom sviješću, paje odabran u prve proleterske jedinice. Prošao je slavni borbeni put legendarnog Prvog kra-jiškog proleterskog bataljona, kao borac Podgrmečke proleterske čete - kroz cen-tralnu Bosnu, zatim Slavoniju sve do sjeverne Hrvatske, i nazad do Podgrmeča. Bilo je to od početka februara do pred kraj decembra 1942. godine.

Rasformiranjem te proleterskejedinice, krajem 1942. godine, Bogdanje odre-đen za vodnika voda u Omladinskoj četi Četvrtog bataljona Seste krajiške brigade. U novoj sredini i na novoj dužnosti brzo se snašao i zapažen je kao hrabar čovjek i umješan rukovodilac, naročito u borbama koje je njegova jedinica vodila tokom šeste neprijateljske ofanzive. Zbog togaje njegov vod oko 10. februara 1943. godine, u vrijeme kad je glavnina Seste krajiške brigade bila nabačena na Grmeč i našla se u okruženju, dobio zadatak da neopaženo prođe kroz neprijateljski obruč, pređe cestu između sela Fajtovci i Lušci-Palanka i zatim produži u podgrmečka sela (Lip-nik i druga ka Starom Majdanu, Budimlić-Japri i Velikoj Rujiški) radi izviđanja te-rena i prikupljanja podataka o postojanju uslova da se naše jedinice iz Grmeča tamo probi)u. Taj zadatak je Bogdan sa svoi'im vodom sasvim uspješno i/vršio.

U martu 1943. godine, poslije pogibije dotadašnjeg komandira Luke Kličkovi-ća, Bogdan postaje zamjenik komandira Omladinske čete i produžava borbenom stazom Četvrtog bataljona Seste krajiške brigade. Isticao se u svim borbama koje jejedinica vodila, kako u Podgrmeču, tako i ujugoistočnoj Krajini (oko Bosanskog Grahova, Pljeve, Glamoča i Kupresa), a zatim i u južnom dijelu centralne Bosne i u istočnoj Bosni. Naročito zapaženu uloguje odigrao, istićući se hrabrošću i odluč-nošću, S.jula 1943. godine na Zvijezdi planini blizu Očevlja, kada su Nijemci, izbivši iz šume, iznenadili jedinicu, zatekavši je na ručku, kod jedne usamljene kuće. U toj borbi je, u prvom okršaju, poginuo komandir čete Mića Marjanović, paje Bogdan preuzeo komandu nad četom. Njegov reski, odlučni i autoritativni glas je bodrio:

"Ne odstupaj! Zauzimaj položaje i paljba!" Tu je četa zauzela položaje i otvorila vatru, ne dozvoliviši Nijemcima da preko čistine izvrše juriš.

Kad je Četvrti bataljon Seste krajiške brigade, krajem avgusta 1943. godine, ušao u sastav Prve krajiške brigade, a njegove čete raspoređene po bataljonima, Bogdanje došao u Prvi bataljon, na dužnost zamjenika komandira čete. Na toj duž-nosti se, u redovima Prve krajiške, borio u jugoistočnoj Bosni, zapadnoj Srbiji i istočnoj Bosni.

Po izlasku iz šeste neprijateljeske ofanzive, odnosno po prelasku rijeke Prače najug, oko lO.januara 1944. godineJoš su se vukli "repovi" ofanzive i vodile borbe protiv Nijemaca. U jednoj od takvih borbi, u rejonu sela Bare, poginuo je Bogdan Vejnović, pokošen neprijateljevim kuršumima.

Sem hrabrosti i neosporne starješinske sposobnosti, što su među Krajišnicima bili veoma cijenjeni kvaliteti, Bogdan je bio dobar drug i cijenjen čovjek. Onako mlad i lijep, na odjevanje i urednost je stalno pazio. Cesto je govorio kako će kada se završi rat stalno nositi najljepše krojeno sportsko odijelo. On u razgovorima o budućnosti nikad nije upotrebljavo onu dosta rasprostranjenu uslovnu uzrečicu "ako ostanem živ". Ponašao se tako kao da će sigurno ostati živ. Na smrt nikada nije mislio, o njoj nikada nije govorio, niti se nje plašio. A eto - došla je nezvana i surovo ga otrgla iz našeg stroja.