| Sadržaj | Prethodno poglavlje | Sledeće poglavlje |
ZAKLJUČNA RAZMATRANJA O RATU U SLOVENIJI Iz analize događaja i rata u Sloveniji, moglo bi se izvući više zaključaka: Mada su prve oružane borbe počele u Hrvatskoj (srpsko-hrvatskim sporom i “balvan revolucijom”) 1990. – direktnije vojno angažovanje JNA i sukob dvije strane (JNA i TO) počinje u Sloveniji juna 1991. i to neposredno poslije slovenačke deklaracije o nezavisnosti. U ratnom sukobu na jednoj strani su se našle motomehanizovane jedinice JNA iz Hrvatske, jedinice JNA locirane u Sloveniji, avijacija JNA i snage SUP-a i carine iz federacije, a na drugoj strani, snage TO Slovenije, milicija Slovenije i unutrašnji otpor Slovenaca koji su bili u jedinicama JNA. Bilo je pokušaja i mjera međunarodnih snaga i domaćih akcija, koje su imale za cilj da ne dođe do rata, ali oni nisu uspjeli. Teško je doći do podataka o pripremama za rat u Sloveniji. Rekonstrukcijom nekih događaja moglo bi se zaključiti da se maja 1990. godine JNA sprema da spreči procese razdruživanja i da je ofanzivno usmjerena. – Sa vojno-stručnog aspekta izgleda da je prvi cilj JNA bio – dostići liniju Maribor, Celje, Vrhnika, Sežana, a drugi cilj je bio desant na Trojane, Ljubljansku dolinu i Postojnska vrata, koji će omogućiti uvođenje drugog ešelona i desante na granice. Za realizaciju ovih ciljeva, JNA angažuje snage iz Hrvatske. Na pravcu Varaždin-Maribor – djelove 32. varaždinskog korpusa, na pravcu Zagreb-Novo Mesto i Karlovac-Metljika – djelove 10. zagrebačkog korpusa, a na pravcu Gorski Kotar-Kočevje i Rijeka i Ilirska Bistrica-Sežana – djelove 13. riječkog korpusa. Prema nekim izvorima, bile su predviđene i snage Vojno-pomorskog sektora Pula ka Kopru, II ešelon i rezerva (dva bataljona vazdušno-desantne pešadije) i snage avijacije za podršku kopnenim jedinicama i za bombardovanje Nanosa, Krvavca, Boča, Kuma, Čateža i Dravograda (TV i radio sistemi). Pored snaga iz V vojne oblasti angažovano je još 461 milicioner iz brigade saveznog SUP-a i 272 savezna carinika, tj. ukupno 2.722 ljudi. Angažovano je oko 15% potencijala RV i PVO iz 5. VAK-a. (Ove podatke bilježi pukovnik dr Vaso Predojević, tada u Komandi 5. VO). – JNA je prešla hrvatsko-slovenačku granicu, htjela je da uspostavi kontrolu granice prema Austriji i Italiji, da odsječe Sloveniju, da uzme aerodrome i uspostavi status kvo. – TO Slovenije je planirala da zajedno sa milicijom ostane na granici, blokira puteve prema graničnim prelazima i gradovima, da spreči nadiruće kolone, blokira jedinice JNA u garnizonima u unutrašnjosti Slovenije, a potom, da u ovoj fazi povede pregovore da JNA napusti teritoriju Slovenije. – Više je faktora koji su uticali da GŠ promjeni odluku, a prvi je poraz koji su doživjeli. Kada JNA nije uspjelo da realizuje svoj cilj, onda su se nametnule dvije mogućnosti - pregovori i spasavanje jedinica ili produžetak sukoba, žrtvujući jedinice u garnizonima prije dolaska pojačanja. U stvari, došlo je do strategijske paralize u armijskom vrhu kada Generalštab JNA mjenja svoje inicijalne ciljeve i zadovoljava se s onim što se da sačuvati. Izgleda da je Generalštab bio iznenađen otporom i načinom otpora, a bio je ubjeđen da će zatvaranjem granice i demonstracijom vojne sile moći pokoriti Sloveniju. – Ovako planirana i realizovana operacija je, sa stanovišta tehnologije izvođenja, velika improvizacija, a neuspjeh se kasnije opravdavao uzdržavanjem od upotrebe teške tehnike, pomanjkanjem logističke podrške i drugim pokušajima opravdavanja sopstvenih grešaka. Jedinice JNA orijentisane prema Kozini nosile su naziv “Savezna Federalna Republika Jugoslavija” čime je zamjenjen naziv “Socijalistička…” (general Čad u listu ‘Nacional’ 19.3.1998). – Politički, ovaj desetodnevni rat je nastavak tvrdog insistiranja da se Slovenija istjera iz Jugoslavije, računajući i na to da će Slovenci to iskoristiti za “razdruživanje”. Armijski vrh ili njegov dio žrtvuje i dio jedinica JNA iz Hrvatske za taj cilj, za kompromitovanje SIV-a, za obaranje Kučana i nove vlade, za stvaranje povoljnijih uslova za nastavak rata u Hrvatskoj i Bosni. – Ratom u Sloveniji JNA se potukla sa TO, milicijom i naoružanim građanima Slovenije, koji su u koncepciji opštenarodne odbrane i društvene samozaštite bili saveznici i dio oružanih snaga SFRJ. Kakva tragedija, kakvo infantilno ponašanje dela armijskog vrha! Po mnogim informacijama, JNA se kolebala oko napada na Sloveniju. Bila je u vlastitom procjepu. Logika vojnog vrha se izgleda svodila na to – sa Slovenijom konflikt (mali rat). U redu je ako se to dobro završi i rješi brzom akcijom, ali se rat širih razmjera ne isplati, jer Slovenija u cjeloj strategiji prestaje da bude prvi cilj JNA, već su to Hrvatska i Bosna, tj. krajevi sa mješanim stanovništvom. I čim je pružen otpor, pala je odluka o povlačenju. Upad u Sloveniju predstavlja povredu hrvatsko-slovenačke granice, a povlačenje JNA iz Slovenije je de facto promjena spoljnih granica SFRJ, a kada je do takvih povreda granice došlo, onda su i sve druge granice nazvane administrativnim i postale nesigurne. – I dok su snage JNA i cjela operacija improvizovane, TO Slovenije i milicija, mada manje po obimu, nisu bile zanemarljive. Struktura, raspored i volja za otporom bili su takvi da brza pobjeda napadača, za 7-8 dana, nije bila realno moguća. Čim je JNA napala, postala je cilj sama sebi i sa veoma ranjivom infrastrukturom. Nije mogla realizovati ciljeve, a bojala se, opravdano, i partizanskog rata, do čega bi došlo i da je napala sa većim snagama i pokrila veći deo Slovenije. Međunarodni faktor i sada i u drugoj prilici, bio bi na strani Slovenije. – Jedinice JNA koje su dolazile iz Hrvatske i one u Sloveniji, bile su višenacionalne i kao takve su se po unutrašnjoj logici morale raspasti u prvim konfliktima, što se i dogodilo. JNA napuštaju Slovenci, a onda i drugi i tako ona gubi jugoslovenski karakter. – Ratom u Sloveniji propale su sve teorije da JNA brani granice i ustavno uređenje SFRJ. Ovim ratom Predsjedništvo SFRJ, kao Vrhovna komanda, SIV kao vlada, i SSNO kao Štab Vrhovne komande su izgubili stvarni i svaki smisao. Poslije avanturističkog pohoda armijskom vrhu izgleda da je postalo jasno da je Predsjedništvo SFRJ paralizovano, da reafirmacija SK PJ nije moguća, da mobilizacija ne uspjeva, da ne mogu zavesti sami vanredno stanje, jer to nije htjelo ni srpsko ni crnogorsko rukovodstvo, pa se zbog svega toga odlučio na povlačenje, a JNA počinje da igra novu izmjenjenu ulogu, što će pokazati rat u Hrvatskoj i BiH. Napad na “austrijske konjušare i lakeje” i “alpske Hrvate” je propao, ali je šokirao većinu javnosti u Jugoslaviji i veliki broj vojnika i starješina JNA, pogotovo kad su vidjeli da nisu “napadnuti iz Austrije i Italije”, kako je nekima rečeno. Šokirana je i međunarodna javnost. – U desetodnevnom ratu, prema izvještaju Crvenog krsta Slovenije, živote je izgubilo 65 ljudi - od toga 37 pripadnika JNA, 12 pripadnika TO i milicije, 6 civila i 10 stranaca. Ranjenih je bilo 330 - 146 iz JNA, 116 iz TO i 28 iz milicije. Zarobljenih je bilo 3.230 pripadnika JNA i Savezne policije. Ovo su do sada jedini prebrojani i javno objavljeni gubici u cjelom besmislenom ratu-ratovima. – JNA u Sloveniji formalno nije bila okupatorska, ali je početni plan bio paklen. To se vidi iz Kadijevićeve knjige, a najveći bezobrazluk se otkriva u žalosti što JNA nije tukla Sloveniju i “spustila je na koljena”. – Armijski vrh nije vodio računa o nekoliko značajnih činjenica - o nacionalnoj samosvijesti homogenog stanovništva, o odlučnosti većine političkih stranaka kada je u pitanju nacionalni i strategijski cilj, o činjenici da Slovenija nije imala konflikata sa četiri susjeda (Italija, Austrija, Mađarska i Hrvatska) i da je poslije razoružanja većeg dela TO Slovenije počelo obrazovanje novih jedinica TO na bazi prostorne strukture TO, o sačuvanoj i dobro organizovanoj miliciji, u kojoj je čak oko desetak procenata bilo neslovenaca. Za predstojeći oružani sukob bilo je pripremljeno preko 15.000 pripadnika TO, preko 8.000 milicije, a u rezervi preko 20.000 iz TO, 2.000 iz milicije i 5.000 lovaca. Nije se vodilo računa o tome da je moralna pripremljenost JNA bila slabija od moralne pripremljenosti slovenačke TO i milicije. – Poraz u Sloveniji još više je zaoštrio svakodnevne sukobe nepomirljivih političkih struktura, nastalih poslije izbornih pobjeda DEMOS-a, HDZ-a, SDA-e i SPS. JNA je, svojim isključivim opredjeljenjem za “makar krnji” federalizam i “monolitni” centralizam, odbacila pacifikatorsku i posredničku ulogu, pa je preuzela na sebe još neposredniju kontraproduktivnu ulogu, postavši bezrezervni nosilac militantnog “velikosrpskog unitarizma”. Upravo zbog toga, Štab Vrhovne komande se ne miri sa surovim vojnim, političkim i strategijskim porazom, pa će i dalje ostati vjeran odbrani “tekovina AVNOJ-a, oko kojih ne može biti pogađanja” (Dokumenta za 9. konferenciju organizacije SKJ u JNA). Zato će ista komanda donijeti odluku o “povlačenju snaga iz Slovenije i izvršiti pregrupisavanje trupa u Hrvatskoj i BiH na srpske teritorije” (Miroslav Hadžić, nd). – Zašto se i gdje se povukla JNA iz Slovenije? Za to ima više razloga. Nije očekivala takav otpor i razvoj događaja, velik broj vojnika i starješina se predao, a nemiri u Hrvatskoj i Bosni su se povećavali, pa se tako širio front njenog angažovanja. I Kadijević piše o tome da za sve to nema ljudi - žive sile. Djelovi - osnovne snage JNA, povučene su: Štab i prištapske jedinice 14. korpusa u Doboj, djelovi 1. tenkovske brigade i PVO brigade u Banja Luku, djelovi planinske brigade u Pljevlja, motorizovana brigada iz Postojne u Derventu i Doboj, Štab 31. korpusa u Tuzlu, PT brigada iz Ptuja u Erdut, motorizovana brigada iz Maribora u Valjevo. Povlačenje je protumačeno kao premještaj i taktički potez, kako bi se dobilo na vremenu i smanjili gubici. Povlačenje je počelo poslije Brionske deklaracije (7. jula 1991), a završeno je 15. oktobra 1991. iz Kopra. U Bosni su i nestala oba korpusa - (14 i 31). Odlazak JNA iz Slovenije sa manje žrtava i posebno iz Makedonije (kasnije), pokazuje da je bilo moguće i nevojničko rješavanje problema, čak i ako ima konflikata. – Do ovog rata Slovenija je zastupala konfederalnu ideju, a poslije, “separacija uz mir” postaje dominirajuća ne samo u Sloveniji, već i u Hrvatskoj. Dakle, 1990. godina je bila godina u kojoj je nastupio momenat da se Jugoslavija brzo reorganizuje u organizaciju suverenih republika. Srbija je odbila taj predlog, a SAD i EZ su pogrešile što to nisu čvršće podržale. Prije ovog rata, slovenački interes nije bio da JNA ode iz Slovenije. Prvi interes je bio suverena i samostalna država u okviru konfederalne Jugoslavije. – Slovenija je bila potcjenjena od aktuelne jugoslovenske vojne i državne srpske politike. Očekivali su da će Slovenci pristati na svako rješenje. Potcjenili su Kučana i Stanovnika, Drnovšeka i druge tadašnje lidere, uprkos njihovoj fleksibilnosti i smislu za saradnju. – Početne pregovore za prekid borbi iz Federacije vode A. Marković i generali Stane Brovet i Mićo Ćušić. Nema nikog iz Predsjedništva SFRJ, ni V. Kadijevića ni B. Adžića. Pošto ne ide sve po planu, 29. juna Kadijević traži kapitulaciju, a 30. juna A. Marković izjavljuje da nema uticaja na Kadijevića i Gračanina i priznaje da je JNA dobila formalno pokriće za rat u Sloveniji. Međunarodni pritisak na obe strane je jak i 7. jula 1991. Mesić, Jović, Marković, Lončar i Kostić, a iz ŠVK samo Brovet, s jedne strane, a Kučan, Rupel, Bučar i Peterle, s druge strane, potpisuju Brionski sporazum. Od međunarodnog faktora tu je Van den Bruk. Sporazum je verificirala Skupština Slovenije. – Slovenija se relativno dugo psihološki pripremala za razlaz. Pošto je vidjela i ocjenila šta se sprema, i sa tog stanovišta, bila je u najpovoljnijem položaju. Ali, Jugoslavija se nije raspala samo zbog Slovenije i pored razlika i suprotnosti. Jugoslaviju, čak, nije razorio ni pad sistema. Jugoslaviju su razrušili revanšistički nacionalizmi, od kojih su srpski i hrvatski bili najagresivniji. U političkom smislu, demontaža SFRJ počinje onog časa kad je rečeno da svi Srbi treba da žive u jednoj državi. Činjenica je da je za razrešavanje jugoslavenske krize nuđena konfederacija, najpre od Slovenije i Makedonije, pa i od Hrvata. To je odbio Slobodan Milošević, govoreći čak da je ta ponuda lažna. Da su Srbi to prihvatili, ne bi došlo do rata – ratova. Da nije bilo Tuđmanovog projekta - najprije ignorisanja Srba u Hrvatskoj - izbacivanja iz Ustava, teorije o “manjini” itd, možda bi katastrofa bila izbjegnuta ili bar smanjena. Zato će Srbi i dalje optuživati Sloveniju i Hrvatsku zbog tzv. secesije, tvrdeći da su one uzrok ratu. A Slovenci su postavljali pitanje zašto početna agresija JNA a faktički agresija srpske vojske nije odmah shvaćena kao prava agresija. Poslije toga, osuđuju se i Muslimani za raspad SFRJ. Po svemu sudeći, Milošević je računao da će, ostane li Bosna u Jugoslaviji, ostati i Makedonija, a u toj varijanti Hrvatska bi bila stavljena pred svršen čin. Kada je propala ta kombinacija (računica), sav bijes stuštio se na Bosnu. Zar je onda moguće pronaći i riječ opravdanja za usvojenu široku matricu “specijalnog rata”, usmjerenu prema “kolektivnom unutrašnjem neprijatelju” - bivšim bratskim narodima? Plansko i uporno negativno oslikavanje prošlosti i budućnosti Slovenaca, Hrvata i Muslimana, “sa kojima je srpski narod imao uglavnom negativna, najčešće tragična iskustva” (“Politika”, 13. decembra 1991), artikulisalo je, s jedne, medijski rasprostranjeno mišljenje o “satanskim” (Slovenci, Hrvati, Muslimani i Albanci), i sa druge strane, o “nebeskim” narodima (Srbima i Crnogorcima). Na udaru satanizacije i obezvređivanja i prošlosti i sadašnjosti naroda “nesrpske koalicije”, našle su se sve njihove vrijednosti, posebno narodnooslobodilački rat i odluke AVNOJ-a. – Slovenija je u ovom ratu djelovala organizovano, a njena TO i milicija su djelovale vješto. Slovenački informativni rat je pobjedio, tenkovi JNA su bili bez dovoljne zaštite, a blokirani garnizoni u Sloveniji se nisu koristili ili su bili tako blokirani da ne mogu biti korišteni. U Sloveniji se često tražio odgovor na pitanje zašto je JNA 1991. godine rušila barikade u Sloveniji, a to nije činila sa barikadama oko Knina godinu dana ranije. Većina građana Slovenije, uključujući i preko 100.000 neslovenaca koji u njoj žive, radovala se konačnom raspletu, a isto tako, to je doživljeno kao bolan rastanak federalne vojske i TO Slovenije, koje su dobro saradivale skoro 50 godina i činile dve komponente oružanih snaga SFRJ. To što se vladalo vazdušnim prostorom i morem nije ništa značilo za takav poduhvat. Ni za ovaj rat, a ni za druge ratove, operativna osnovica nije bila sređena (sukobi u Hrvatskoj, priprema Hrvata protiv JNA, nespremnost naroda da ratuju jedni protiv drugih itd). Bila je to bruka za vojskovođe, pa onda i JNA, sa vojnog stanovišta, zato što je rat u Sloveniji vođen na principu “blickrige”, što je vođen u krivo vrijeme, na krivom mjestu i na krivi način. JNA nije dobila udarac samo od TO Slovenije, već i od srpskih majki u zagrebačkom Domu JNA, gdje je general Ž. Avramović izložen psovkama i oštrim zahtjevima da im vrati djecu. – Da li se htjelo zavođenje vojne uprave? Pitanje traži odgovor! Napad na Sloveniju je više doprineo njenom osamostaljenju i međunarodnom priznanju, nego što je Slovenija to, u prvo vrijeme, i tražila. Neuspjeh je logična posljedica takvog ratovanja, a traženje uzroka u nacionalno “nepouzdanim” kadrovima je tanak argument. – Stavovi XI kongresa SK Slovenije - (“nije prihvatljiva zamisao o Jugoslaviji kao proširenoj Srbiji”, “nužnost političkog pluralizma”, “zašto nas optužuju za kontrarevoluciju?”, “Evropa zdaj”, protiv “nametanja vanrednog stanja i logike antibirokratske revolucije”, “ideja demokratskog socijalizma” itd.) – nisu uzimani u obzir. Nije se imala u vidu ni činjenica da je Slovenija istorijski, objektivno, bila više okrenuta ka Zapadu, ali i da je puno učinila za stvaranje Kraljevine Jugoslavije i naročito Socijalističke Federativne Jugoslavije od 1941. do 1991. – Pojava nekih novih političkih lidera desne orijentacije (Pučnik, Bučar, Janša i drugi) i rezultati prvih izbora u Sloveniji 1990. - DEMOS-ova privremena minimalna pobjeda za slovenački parlament - nije ozbiljno shvaćena. Šta više, novopojavljeni lideri su manje napadani od ranijih - lijeve orijentacije (Kučana, Drnovšeka, Ribičića, Stanovnika i dr). Događaji su pokazali da Slovenija nije ono što iskazuju njeni lideri, naročito ne oni poput Pučnika, Janše, Peterlea i njima sličnih. Ni Hrvatska nije ono što govore Tuđman, Vukojević, Šeks i dr. Kao što ni Srbija nije S. Milošević, V. Drašković, Šešelj i slični. Ni Bosna nije Izetbegović, Karadžić. Boban... Nepriznavanje ili zakašnjeno priznavanje nekih društvenih realnosti dovelo je JNA, ne uvjek njenom greškom, u položaj da se koleba, stoji na mjestu i da se armijski vrh, u određenoj situaciji, osloni na pogrešnu stranu. – Svjedok sam da je u Sloveniji NOR 1941-1945. i danas poštovan, da se njeguju, poštuju i slave tradicije najsvjetlije stranice slovenačke istorije uopće i posebno sa vojnog aspekta - kada su u antifašističkom ratu stvoreni, u vrlo teškim uslovima, NOV i PO Slovenije pod glavnim štabom, korpusima, divizijama i brigadama, čija se ratna obilježja sreću i današnjih dana na prostorima diljem republike Slovenije. – Slovenački komunisti su cjenili da se progres i njihova vodeća uloga moraju temeljiti na osvajanju novih vrijednosti, što je dobro, a možda su prenaglašeno polazili od svojih, slovenačkih uslova. Polazili su od toga da je Slovenija razvijenija od drugih dijelova zemlje i da se na toj činjenici kod njih razvilo trojako javno mišljenje o poziciji Slovenije u Jugoslaviji. Po jednim, Slovenija bi najbolje materijalno prolazila ako bi bila samostalna država; po drugima, ako ne bi uspjela izboriti državnu samostalnost da bi onda bilo poželjno da Slovenija bude konfederalna država, jer joj i to obezbeđuje visok stepen samostalnosti, i po trećim, da je za Sloveniju najbolje da bude u jugoslovenskoj federaciji, ali da federacija bude moderno uređena, po mjeri najrazvijenije Slovenije. Ovaj treći stav slovenačkih komunista ·će u procesu odbrane od velikosrpskog hegemonizma evoluirati u zalaganje za konfederaciju, čime se želelo da se pored ekonomskih prednosti, dobije i ustavno-zaštitna funkcija od bilo kog i bilo čijeg hegemonizma. Zašto armijski vrh JNA nije uzimao u obzir bar jedno od tri javna mišljenja o poziciji Slovenije u Jugoslaviji? – JNA nije smjela da sa Slovenijom zarati čak ni u slučaju da su Slovenci prihvatili secesiju pod geslom: “Nećemo s Jugoslavijom”. Rat koji su odabrali Srbija i JNA odlučio je, jednostavno rečeno, da je za Slovence Jugoslavija ostala istorijska prošlost. Zašto je JNA negirala plebiscitnu volju Slovenaca? Zašto su zaboravili ulogu Slovenije u narodno-oslobodilačkom ratu 1941-1945? Zašto su zaboravili da je istog dana kada je Hitler posjetio Maribor, osnovana Osvobodilna fronta (28. aprila 1941)? – Da li rat u Sloveniji treba nazvati velikim ili malim, nije važno, ali se zna da je bio besmislen, i po redu - druga drama u raspadu SFRJ. JNA je precjenila vlastite mogućnosti, zbog pogrešne procjene nisu očekivali otpor, a to znači potcjenili su narod. Tada se armijski vrh istrgao ispod kakve-takve civilne kontrole Predsjedništva, SIV-a i Skupštine. To je izrazit primjer vojničke prepotencije koja se nije pokazala samo ovdje. – Slovenci su pregovarali sa SSNO-om 28. juna 1991. (Kučan i Brovet), prije dolaska Evropske pregovaračke trojke u Zagreb, a Bavčar i Janša razgovarali su sa Andrijom Rašetom o tehničkoj realizaciji primirja. Stipe Mesić, novi predsjedavajući SFRJ, zahtjeva vraćanje jedinica JNA u kasarne i naređuje istragu o odgovornosti vojnog vrha. General Rašeta izjavljuje da priznaje Mesića kao vrhovnog komandanta oružanih snaga. U isto vrijeme, Franjo Tuđman smjenjuje Martina Špegelja i 3. jula 1991. imenuje Džodana za ministra vojske. Na pitanje: “Zašto Hrvati nisu zaustavljali kolone koje su išle u Sloveniju?”, Džodan odgovara: “Pa mi već godinu dana ratujemo s četnicima”, a Tuđman se ograduje izjavom da “on ništa ne može”, bez obzira na hrvatsko-slovenački sporazum o odbrani. – Šta se dogodilo sa organizacijom oružanih snaga, sa tradicijom jedinica iz NOB-a i kakvu sudbinu su doživjeli sjeverozapadno vojište i korpusi? Reorganizacijom JNA do 1990. godine rasformirana je komanda 9. armije u Ljubljani, koja je nosila tradicije 9. slovenačkog korpusa. Ukinute su divizije, među kojima i 14. proleterska divizija “Boris Kidrič”. Formirana su dva korpusa, 14. u Ljubljani i 31. u Mariboru, i stavljeni pod komandu Zagreba. U toj reorganizaciji nisu zadržane ni numeracije 7. i 9. slovenačkog korpusa iz NOR-a. Komandanti korpusa (četvorica) su po nacionalnosti Srbi. Ostaci 14. i 31. korpusa, poslije rata u Sloveniji, Brionskim dogovorom povučeni su u Bosnu, istočnu Slavoniju i Srbiju, gdje su vrlo brzo i definitivno nestali. U Sloveniji je ostala TO Slovenije, kasnije preimenovana u Slovenačku vojsku. – Pripisivanje krivice Sloveniji za rat – ratove u Jugoslaviji je, najblaže rečeno, neosnovano. Rat u Sloveniji je predstavljao sveopšti otpor slovenačke odlučnosti i jedinstva boračke organizacije, spretnu kombinaciju oružanog otpora, političke volje, pregovaranja i međunarodnog pritiska, primjer otpora jedne male zemlje koja je odlučila da brani svoju samostalnost. Tu je primjenjena koncepcija ONO, koju su dobro poznavali i zastupali slovenački generali i političari, pa zbog svega toga i sklopljenog primirja na Brionima tu nije došlo do rata kakav je nastavljen poslije Slovenije.
|
| Sadržaj | Prethodno poglavlje | Sledeće poglavlje |