Radoslav S. Nedovic, Pantelija Vasovic: ZATAMNJENA ISTINA

O "STARCU U GUNJU" ("Netrpeljivost prema činjenicama" 6. septembar) U vašem listu od 6. septembra 2003. u rubrici "Među nama", Radoslav Stojanović iz Beograda polemišući sa istoričarem i novinarom Jovom Radovanovićem, u članku "Netrpeljivost prema činjenicama" izneo je tešku neistinu tvrdeći da pod travnatim terenom Fudbalskog kluba "Borac" u Čačku postoji grobnica u kojoj su ostaci 1.400 ubijenih ljudi. Stojanović navodi da je ove podatke čuo na jednom stranačkom zboru u Čačku. Izašao je za govornicu jedan starac, u gunju i posvedočio da je on sahranjivao te pobijene na današnjem stadionu i da je do te večeri ćutao, pod pretnjom smrti ako progovori". "Starac u gunju" bio je Slavko Tomašević iz Konjevića, sela u neposrednoj blizini Čačka. On se oglašavao na više stranačkih zborova, a broj žrtava za koje je tvrdio da su ubijene u Čačku kretao se i do 3.500. On tvrdi da je kao zatvorenik, među potom usmrćenima, proveo 45 dana u jesen i zimu 1945. godine i da je kao neposredni svedok došao do podataka koje iznosi. Svoju priču kazivao je i novinarima časopisa "Pogledi" (u brojevima 7/90 i 02/91. godine). Na žalost, neki "istraživači" političari, a i sveštenici, prihvatili su njegove tvrdnje kao istinu, pa su to koristili u dnevnopolitičke svrhe. Stadion "Borca" u Čačku oglašen je grobnicom gde je sahranjeno oko 3.500 ljudi, možda i više. Bez rezervi, Tomaševićeve tvrdnje prihvatio je i Radoslav Stojanović, uzevši ih kao neoborivu činjenicu. Nepobitne činjenice, međutim, govore da je Slavko Tomašević, u vremenu o kome svedoči, nije nalazio u čačanskom zatvoru, već u NOVJ, kasnije u JNA, i to neprekidno od 20. oktobra 1944. do 10. aprila 1947. (Prilog: uverenje vojnih organa), Vreme provedeno u NOVJ od 20. oktobra 1944. do 15. maja 1945. priznato mu je kao poseban borački staž u duplom trajanju, pa je kao borac NORa dobijao uvećanje penzije za 30 odsto. Penziju redovno prima od 1. aprila 1977. godine, od dana odlaska u penziju. Eto, ko je i kakav je svedok Tomašević, na čija se kazivanja poziva Stojanović. Kazivanje i svedočenje "starca u gunju" ne samo da je lažno, već je i duboko nemoralno, jer on u isto vreme nije mogao da bude u NOVJ i zatvorenik u čačanskom zatvoru. Bilo bi moralno od Slavka Tomaševića, ako je 45 dana proveo u zatovoru, a ne u jedinicama NOVJ, da se odrekne boračke penzije, i da vrati onaj njen deo koji prima kao borac skoro trideset godina. Hteli bismo da podsetimo gospodina Stojanovića da su u ratnim godinama, od jeseni 1941. do kraja 1944. godine, na području čačanskog kraja, koji čine današnje opštine Čačak, Gornji Milanovac i Lučani, od strane četnika ubijeno 702 osobe, a da je njih 209 zaklano, da su četnici oko 1.500 boraca i drugih nedužnih građana predali Nemcima, posle čega su oni usmrćeni na raznim statištima u našoj zemlji i u okupatorskim logorima. Spiskove stradalnih možemo staviti na uvid Stojanoviću kada to zaželi, ako ga kao istraživača interesuje istina. Što se tiče broja streljanih posle rata, jer su bili odgovorni za navedene zločine, bilo da su streljani po presudama suda ili na drugi način, njihov broj se danas uveličava deset i dvadeset puta, u zavisnosti od toga ko podatke upo-trebljava i u koje svrhe. Opštinski odbor SUBNOR-a ("Politika, Beograd, 22. septembra 2003.) Čačak Sadržaj Prethodni dokument Sledeći dokument