Radoslav S. Nedovic, Pantelija Vasovic: ZATAMNJENA ISTINA

Sadržaj Prethodni dokument Sledeći dokument


ZBIRNI PREGLEDI, SUPROTNI ČINJENIČNOM STANJU

Davidović i Timotijević, na osnovu spiskova ubijenih, ponudiše zbirne preglede stradalnika po formacijama, kao i preglede njihovih ubica. Već smo ukazali kakve su mahinacije vršene kod izrade pojedinačnih spiskova. U mnogim slučajevima izbegavalo se da se imenuju prave ubice, pa su na osnovu tih mahinacija izraćeni zbirni pregledi.

Iz tih pregleda po srezovima i za čitavo čačansko područje konstatuje se da je najviše poginulih među pristalicama Draže Mihailovića - 1.606 osoba, ili 24,08% od svih stradalnika. Poginule koji su izgubili život pod komandom maršala Josipa Broza Tita, ili su podržavali taj pokret, autori podeliše na: partizane, NOVJ, KNOJ i miliciju, pa su konstatovali da su partizani imali 1.281, NOVJ - 997, KNOJ - 84, milicija - 10, uz 416 simpatizera NOP-a. U objašnjenju ovakve podele autori objasniše da su sve poginule do 17. septembra 1944. godine, do dana oslobođenja Gornjeg Milanovca, prikazali kao pristalice partizana. Posle toga sve izginule vode kao pripadnike NOVJ, KNOJ-a i milicije. Zaključak je da su pripadnici NOVJ prinudno mobilisani i da ti ljudi nisu podržavali NOB i maršala Tita i da ih je trebalo posebno iskazati i eliminisati iz grupacija ostalih koji su pripadala NOP-u. Tako su došli do zaključka da su partizani, KNOJ, milicija i simpatizerii NOP imali usmrćenih 1.791 osobu, što čini 26,86% stradalnika. Sve njima suprotstavljene formacije - pripadnici JVuO, SDS, SDK, žandarmi, policija i nemački agenti imali su 1.837 poginulih, što čini 27,55% od popisanih žrtava. Nije teško uočiti, da bi dokazali da su snage suprotstavljene partizanima bili veći stradalnici - trebalo je isključiti pripadnike NOVJ u posebnu grupu, jer oni nisu bili sledbenici NOP-a. Zanemarili su činjenicu da meću poginulim u NOVJ, kako su oni učinili, nisu bile samo osobe koje su prinudno mobilisane, već mnogi borci koji su od 1941. godine učestvovali na mnogim ratištima u Jugoslaviji, uz veliki broj dobrovoljaca u tim jedinicama.

Davidović i Timotijević zaključili su da ti mobilisani nisu pristalice NOB-a, pa je to bio razlog da ih isključe iz ove grupacije. Zanemarili su činjenicu da je i u četničkim jedinicama od početka 1943. godine do kraja septembra 1944. godine najveći broj pripadnika bio prisilno mobilisan, koji nikada nisu podržavali četništvo. Meću njima je bilo dosta bivših partizana prisilno dovedenih u te jedinice. Doista, autori su ovu činjenicu konstatovali, ali, opet, kod spravljanja ovih pregleda svi poginuli ostali su tu kao pripadnici JVuO. Otuda nisu isključivani, kao što je to uraćeno sa mobilisanim borcima u jedinicama koje su pripadale NOVJ. Znači, autori su imali dva aršina, pa su učinili onako kako je njima to odgovaralo.

Druga važna činjenica koji su autori zanemarili kada su vršili ovakve podele jeste da četnički pokret od početka do završetka rata tretiraju kao pripadnike JVuO. Međutim, poznato je da je kralj Petar II Karađorđević 12. septembra 1944. izdao ukaz kojim je Dražu Mihailovića razrešio dužnosti načelnika Vrhovne komande, zbog njegove saradnje sa okupatorom. Tom prilikom pozvao je sve pripadnike JVuO da pristupe jedinicama NOVJ, kojima je komandovao maršal Josip Broz Tito. Ovim ukazom praktično je JVuO prestala da postoji. Od tada ta vojna formacija nije imala podršku kralja Petra II Karaćorđeviđa, niti Jugoslovenske vlade u Londonu, čiji je Draža Mihailović bio ministar. Ovo je Davidoviću i Timotijeviću bilo dovoljno poznato, pa se postavlja pitanje zašto nisu izvršili presek i iskazali koliko je bilo žrtava u jedinicama JVuO dok je ona postojala, a koliko kasnije, kada ona to više nije bila. Ta vojna organizacija, ako se može tako nazvati, uživala je dalje podršku Nedića, Ljotića i okupatora, sa kojima se u potpunosti integrisala.

U pregledima ko su egzekutori i ubice ovih stradalnika po tim opredeljenjima autori utvrdiše da su Nemci, Bugari i druge okupacione jedinice usmrtile 3.692 osobe, što čini 55,40% od ukupno usmrćenih. Grupacije pod komandom Josipa Broza Tita 1.341, ili 20,11%, četnici sa svom grupacijom suprostavljenom partizanima -12,42%.

I ovde Davidović i Timotijević poslužiše mahinacijama i podvalama. Tako za 449 boraca koje su četnici uhvatili i predali Nemcima pripadnike JVuO oslobodiše svake odgovornosti, ubistva prepisaše njihovim saveznicima, a oni ostaše nevini i čisti. Takoće, 37 boraca koji su streljani na Fudbalskom igraluštu "Borca u u Čačku, na Orlovaku u Donjoj Trepči i u Mojsinju, pripisaše Nemcima, a žandarme i četnike oslobodiše svake odgovornosti.

U borbama koje su četnici vodili sa NOVJ u dolini Lima, u Studenici, u Dragačevu, na Kopaoniku, u Župi, na Jelovoj gori i u okolini Užica, kao i kasnije u Bosni, poginulo je 285 četnika iz Prvog i Drugog ravnogorskog korpusa. Svi su oni prikazani kao žrtve partizana. Iz tih borbi nema podataka da su četnici usmrtili nekog partizana, odnosno pripadnika NOVJ, a napisaše Davidović i Timotijević da su "vođene teške borbe". Tako ispade da su četnici ginuli, ovi drugi nisu. Zna se i to da su četnici 1941. godine na čačanskom području usmrtili veliki broj partizana iz različitih NOP odreda, pa ni o tim žrtvama autori "Zatamnjene prošlosti" ništa ne rekoše. Znači: u svim ovim borbama četnički gubici su poznati, a ovih drugih nema, pa se tako četničke žrtve registruju, o ovim drugim se ništa ne zna, pa se doće do podataka da su četnici mnogo više stradali od suprotne strane i da su bili manji zločinci. Morali su autori da izaću iz lokalnih okvira, o kojima pišu, jer su četnički korpusi pravili izlete na druge teritorije, pa nisu mogli da se oslobode za učinjene zločine na tim područjima i za ubijane pripadnike NOVJ na čačanskom području. Davidović i Timotijević nisu imali podatke o žrtvama sa druge strane, nisu smeli da prave uporedne pokazatelje. Ali, oni su to svesno uradili i tako izrekli teške neistine, suprotne od onih što stalno pričaju - da im je cilj da otkriju pravu istinu o ratnim događajima.


Sadržaj Prethodni dokument Sledeći dokument