Antisemitizam nije bio posledica antikomunizma kao ugrožavajuće ideologije već je, sasvim obrnuto, rasna teorija kao osnova nacionalsocijalizma u svom temelju imala antisemitizam koji je, posredno, služio i kao argument antikomunizma. Uz antisemitizam, centralno mesto u Nedićevoj propagandi svih ratnih godina imao je antikomunizam, dosledno shvatan i tumačen iz nacionalsocijalističke vizure. Mržnja prema partizanima (“komunistima”) kao prema “srpskim izrodima”, pojačavana je njihovom identifikacijom sa Jevrejima iz uverenja da je “jevrejstvo izmislilo komunizam”. Najveće zlo komunizma pronalaženo je u njegovom internacionalizmu i suprotstavljanju nemačkom nacizmu, a “pobeda nad boljševizmom” za kolaboracioniste je imala samo jedan smisao: pobedu nemačkog nacionalsocijalizma i uspostavljanje “novog poretka” u Evropi, odnosno, nastanak “nove” evropske civilizacije koju će svojom “revolucijom” stvoriti Treći Rajh, a u kojoj više neće biti njegovih najvećih neprijatelja – Jevreja i komunista. Zato je karakteristično da se u gotovo svim objavama i člancima o masovnim streljanjima i vešanjima antifašista, tvrdilo da je reč o “komunistima i Jevrejima”. Primarni motiv mržnje kolaboracionista prema partizanima bio je antifašistički karakter njihove borbe, a antikomunizam, sa neprikrivenom nacional-socijalističkom argumentacijom, bio je usmeren i prema svakom ispoljavanju simpatija prema levičarskim idejama uopšte. I jedno i drugo nedvosmisleno proističe, kako iz identifikacije komunista i Jevreja,6 tako i iz propagiranja i ostvarivanja jedinstvenih interesa Nedićeve vlade i nemačkih okupacionih vlasti i otvorenog svrstavanja protiv celokupne antihitlerovske koalicije.

Suština svih Nedićevih deklarativnih obrazloženja razloga zbog kojih je od okupatora prihvatio mesto predsednika Ministarskog saveta, bila je, uvek u prvoj rečenici, želja da se živi u miru i radu. Već u drugoj rečenici je poništavao svoje mirotvorstvo i radinost, pozivajući pristalice da ostave sve druge poslove, uzmu oružje i ubijaju komuniste.

Neposredno po stupanju na dužnost, Nedićeva vlada je donela i prvu meru protiv komunista u obliku Uredbe o prekim sudovima kojom su po kratkom postupku, za 24 sata, osuđivani na smrt. Ubrzo je donela i uredbe kojima je pretila smrtnom kaznom i onima koji ih vlastima ne prijavljuju, propisala meru oduzimanja imovine komunistima, za propagiranje levičarskih ideja predvidela za studente kaznu izbacivanja sa Univerziteta “zasvagda”, a za decu kaznu “izgnanja” iz škola i upućivanja na višegodišnje prinudno prevaspitavanje. S druge strane, uredbama su materijalnom pomoći i posebnim novčanim dodacima nagrađivani svi koji se bore protiv partizana, uključujući i četničke odrede.7

Kolaboracionističke vlasti su javno, preko štampe, obećavale novčane nagrade licima koja ubiju ili prijave komunistu uz obećanja da će imena dojavljivača biti čuvana u tajnosti. Nazivajući njihovo ubijanje “svetom borbom”, svakodnevno su upućivale pozive da se partizani “zatiru”, “satiru”, “trebe bez milosti”, “uništavaju”, da im se “seme zatire”.

Za Nedićevu propagandu partizani su bili “zločinci”, “banditi”, “tuđinski plaćenici”, “agenti”, “saboteri”, “zlotvori”, “razbojnici”, “zločinački elementi”, “belosvetski ološ”, “robijaši”, “cigani”, “horde”, “žgadija”, “međunarodni šljam”, “društveni talog”, “jevrejska kuga”, “strašna azijatska bolest”, “pogana misao iznikla u satanskom jevrejskom mozgu”, “crvena neman”, “odrod”, “varvari sa istoka”, “crveni dželati”, “nesrbi”, “psihopatološka čudovišta”, “tuđinskim parama zatrovani bednici”… Srbi među njima bili su “izrodi” i “degenerisani primerci”, a partizansko vođstvo činili su “jevreji i internacionalni pustolovi”,

* 6 “Sa naročitim naglašavanjem i izričitim polaganjem prava na originalnost Hitler daje, pozivajući se na Isaiju 19,2 do 3 i Egzodus 12,38, svoje tumačenje seobe iz Egipta, koja je za njega posledica revolucionarnog i ubilačkog napada Jevreja na vodeći stalež Egipta. ’Tačno kao i kod nas’ Jevreji su svojim humanitarnim frazama i parolom ’Proleteri svih zemalja ujedinite se’ uspeli da za sebe pridobiju donji stalež (’svetinu’) […] Razorna politička snaga ove identifikacije Jevrejstva sa boljševizmom sasvim je očigledna”. (E. Nolte, Fašizam u svojoj epohi, Beograd, 1990, s. 336.)

* 7 Potrebno je napomenuti da je, izuzev dva-tri broja ljotićevskih Zapisa iz kraja 1943. godine, u Nedićevoj štampi bilo malo otvoreno negativnih tekstova o četnicima Draže Mihajlovića.

“jevrejsko-boljševički ološ”. Svoja uverenja kolaboracionistička propaganda je pokušavala da pripiše i narodu u celini, sugerišući npr. da je obešene na Terazijama u leto 1941. beogradska javnost “jednodušno” osuđivala kao “izdajnike i strane plaćenike”.

Sa rastom antifašističkog pokreta, rasla je potreba kolaboracionista da podižu moral svojim pristalicama. Tokom čitavog rata, pa i sredinom 1944, svakodnevno su uveravali javnost da su Nedićevi odredi konačno “uništili” partizane i da nema nikakve nade da se oni od tih poraza oporave.

Zbog svega navedenog nije slučajno što se Nedićeva vlada, kada je od Hitlera pozvana da učestvuje na nacističkoj izložbi u Beču, pohvalila da je na svom odeljenju, koje su u velikom broju posećivali nemački vojnici, izložila “zaplenjene trofeje komunističko-partizanskih bandi” i fotografije ubijenih partizana.