Vera u nepobedivost Nemačke nije kod dela kolaboracionista nastala tek aprila 1941. godine, niti su se ideje nacionalsocijalizma tada prvi put našle na stranicima beogradskih novina. U starim desničarskim krugovima nije bilo teško naći propagandiste koji su tokom čitavog rata objašnjavali da je Nemačka bila primorana da u njega uđe kako bi se “odbranila” i zaštitila svoje “pravedne” zahteve – “životni prostor” i očuvanje “rase”. Kako bi u takvom konceptu našli svoje mesto, Nedićevi propagandisti su tvrdili da Nemačka istovremeno obezbeđuje “životni prostor” i svim “konstruktivnim” evropskim narodima. Njena saveznica Italija, koja sabijena “nije mogla da diše”, po njima se borila za nove prostore s punim pravom da izdejstvuje “svoje mesto pod suncem”, a Japan je “u džinovskoj borbi za nove prostore” osvajao ogromna prostranstva “dovoljna da obrazuje veliku daleko-istočnu imperiju” i onemogući američke imperijalističke planove. Zato je javnost uveravana da je pobeda Trojnog pakta (“blok sloge i iskrenosti”) neizbežna i neupitna kao i da će posle rata biti formirana “Nova Evropa” po Hitlerovim vizijama (“grandiozni revolucionarni koncept”) u kojoj će i “Nova Srbija” imati svoje mesto, koje prethodno mora “konstruktivnim” radom da zasluži.

Alternative nije bilo – ili će Nemačka pobediti ili će “Evropa propasti”. Zato su svakodnevno veličane nemačke pobede, oduševljavalo se “viteškim” ponašanjem nemačke vojske, divilo se njenoj snazi, “duhu” nemačkog vojnika i glorifikovala “herojska” borba nemačkog naroda. Sam Nedić je, zahvaljujući se “Velikom Nemačkom Rajhu” što na Istoku brani evropsku civilizaciju i evropske narode, zaključivao: “ako bi Nemačka popustila, ne pomagana od nas sviju, Evropa bi bila groblje”.

Nije Nemačka fascinirala kolaboracioniste samo svojom vojnom snagom. Njen nacionalsocijalizam je bio predmet ništa manjeg divljenja. Glorifikovano je “nacionalsocijalističko rasno gledanje na narodnosti” i uspesi “snažnog nacionalsocijalizma” koji se “junački uhvatio u koštac sa jevrejštinom” uspešno je “iskorenjujući”. Sa odobravanjem je opisivano kako su ideje nacionalsocijalizma prodrle u “dušu nemačkog čoveka” stvarajući najčvršću moguću zajednicu, kako je nemački narod “sav okupljen oko svojih vođa”, a Nemačka potpuno nacionalsocijalistička – “jedinstvena po mišlju, jedinstvena po naporima i spremnosti na žrtvu”. Nacionalsocijalizmu se divilo i što je na nemačkom selu stvorio “gospodina-seljaka” kome je “priznata uloga večnog obnavljača čistote rase”, što je obezbedio razvoj svakog novorođenčeta koje će biti “nosilac fizičke i duhovne lepote svoje rase”, što je spalio “otrovnu, razornu, nemoralnu, nenarodnu” literaturu… Otvoreno se priželjkivalo da u bliskoj budućnosti i srpski narod doživi “isti trenutak”.

Čovečnost i humanost su viđene kao temeljni principi nacionalsocijalizma. Pisalo se o njegovim “opštečovečanskim idealima”, o zasluzi nacionalsocijalističke partije u Nemačkoj za širenje socijalnog osećanja, a “nacionalsocijalističkoj Nemačkoj” se zahvaljivalo i što je u “Novoj Srbiji” omogućila “ostvarenje socijalnog programa generala Nedića”.

Verujući da je nacionalsocijalizam u početku hteo da izgradi “životni prostor samo za svoje saplemenike” ali da je razvojem događaja “stavljen pred zadatak da gradi životni prostor za čitav evropski kontinent”, propagandisti su izražavali nadu da će i “Nova Srbija” naći “sasvim sigurno svoje mesto u toj novoj zajednici naroda, koju snažnim zamahom formira sada velika nacionalsocijalistička Nemačka”. Zato su zaključivali da se za Nedićevu Srbiju “postavlja jedno jedino rešenje i jedini put opredeljenja: za nacional-socijalnu revoluciju evropskog zapada i za novi poredak na evropskom kontinentu koji on nagovešćuje Evropi posle rata”. Primećujući svuda samo nemačke pobede, i 1944. su tvrdili da je “blagodareći izdašnoj potpori okupatorskih vlasti” sloboda srpskog naroda već “obezbeđena” a budućnost “konstruktivne Srbije osigurana”.

Pored nemačke vojne snage i nacionalsocijalističke ideologije, posebno je glorifikovan Adolf Hitler. Oslovljavajući ga kao “Firera” ili “Vođu Rajha”, propaganda ga je veličala kao državnika, vojskovođu, predstavnika “Nove Evrope”, kao “ličnost sveobuhvatne genijalnosti”, kao “genijalnog državnika i umetnika”, “neimara i graditelja”, “velikog Evropljanina”, zaštitnika “bele rase”, “čoveka beskrajne energije”. Tvrdila je da je Hitlera “proviđenje” dovelo na čelo Nemačke u trenutku kada su je ugrožavali “jevrejstvo, plutokratija i boljševizam” i da on, kao branilac evropske civilizacije, zaslužuje zahvalnost evropskih naroda. Njegove reči su obeležavane kao svetionici, njegova logika kao nepogrešiva, a atentet na Hitlera 1944. osuđivan je kao zločinački i sramni čin, uz zahvaljivanje bogu što je spasavajući njegov život “sačuvao” Evropu.

U kolaboracionističkoj štampi se, uz Hitlera, od nemačkih vođa posebno poklanjala pažnja aktivnostima Gebelsa i Ribentropa, a od njihovih saveznika pominjali su se uglavnom “Duče”, Kvisling i “Poglavnik” Pavelić, pri tom, samo kada je trebalo istaći i njihov doprinos stvaranju “novog poretka”.

U takvom kontekstu je bilo normalno što je Nedićeva vlada spremno donosila i potpisivala uredbe kojima je pripadnicima nemačke narodnosne grupe u Srbiji obezbeđivan privilegovan položaj u odnosu na srpsko stanovništvo. Već je Savet komesara jula 1941. doneo Uredbu kojom se domaćim Nemcima garantovao “uticaj nacionalsocijalističkog pogleda na život”, dok im je Nedićeva vlada svojim uredbama obezbeđivala plate i penzije i kada su u nemačkoj vojsci već bili nagrađivani, sve koji su stupali u nemačku vojsku oslobađala plaćanja poreza obaveznih za ostale građane, a kao članove “Srpske zajednice rada” oslobađala plaćanja, inače obavezne, članarine. Nedićeva vlada je potpisivala i odluke po kojima za državljane Rajha nije važilo ograničenje dozvole za rad u Srbiji, po kojima su sve diplome Rajha priznavane bez nostrifikacije, ili npr. po kojima su gradovi u Banatskom okrugu umesto srpskih dobijali nemačka imena.

U skladu sa razumevanjem svog mesta u “novom poretku”, Nedićeva vlada je zahtevala da se Nemačkoj pruži svaka pomoć, pre svega borbom protiv partizana i “jevrejske zavere”. Naglašavajući da “Nemačka nije naš neprijatelj”, otvoreno se hvalila zajedničkim akcijama nemačke vojske i srpskih oružanih odreda u uništavanju partizana, ocenjujući svaku njihovu akciju protiv okupatora kao “podmuklu” i “zločinačku”.

Sa druge strane, redovno je objavljivala pohvale koje su joj stizale iz Nemačke i citirala nemačke novine koje su hvalile Nedićevu kolaboraciju, npr. da “on vodi svoj narod jednim ispravnim putem moralnog i političkog preporoda”, da ne propušta nijednu priliku “da preko radia ili štampe ne pozove svoj narod na put razuma i saradnje sa nemačkim vlastima”, ili da je “uspeo da svoju malu zemlju već sada uključi u radove na obnovi kontinenta” iskorišćavanjem srebra, olova, bakra, cinka, mangana, hroma, boksita za “potrebe nemačke ratne industrije”.

Propaganda je potencirala prisustvo Nedića i ostalih članova vlade u počasnim ložama na proslavama nemačke okupacione vojske u Beogradu ili prilikom odavanja počasti poginulim nemačkim vojnicima, a zvezdani trenutak je predstavljala poseta Nedića Hitleru 1943. godine, tada tumačena kao “veliki dan” za Srbiju.

Uz podršku u vojnim akcijama, Nedićeva vlada je smatrala svojom primarnom dužnošću da Nemačkoj pruži pomoć u radnoj snazi, šaljući radnike da pomognu “Velikom Nemačkom Rajhu” u njegovoj “revolucionarnoj borbi” i reklamirajući ga kao obećanu zemlju. Kolaboracija je proizvodila potrebu dokazivanja da su Nemačka i Srbija uvek imale neraskidive veze i odricanja da je u prošlosti bilo neprijateljstava. Istovremeno je negirano da se u okupiranoj Srbiji sprovode represalije i prinudni rad. Prvo je odbacivano ciničnom tvrdnjom da se “streljanja komunista i jevreja” ne mogu ocenjivati kao nekakve represalije, a drugo, uveravanjem javnosti da srpski radnici idu u Nemačku dobrovoljno, “u goste”, a u srpske rudnike koji su proizvodili za ratne potrebe Nemačke, iz oduševljenja i ljubavi prema fizičkom radu. Istovremeno je, međutim, uvodeći obavezan lični rad za nemačke potrebe – kuluk, Nedićeva vlada za neodazivanje pretila stanovništvu prinudnim radom van Srbije i kaznenim merama “koje se primenjuju samo na dezertere”, a njihovim porodicama obećavala da će biti “konfinirane kao taoci sve do pronalaska takvog lica”.

Posebnu pažnju Nedićeva vlada je poklanjala slanju seoskih omladinaca u Nemačku. Do 1944. poslala je pet posebno obučavanih grupa (predviđalo se da to postane stalna praksa) čija je “misija” bila ne samo da vide “najbolje uređenu” zemlju, već i da pred njom reprezentuju Srbiju. Koliko se od ove akcije očekivalo, rečito govore činjenice da je štampa redovno pratila njihove pripreme, da su ih obučavali najznačajniji Nedićevi intelektualci i ministri svojim predavanjima o Nemačkoj, da je lično ministar prosvete prisustvovao njihovom polaganju ispita iz nemačkog jezika, a da ih je pred polazak na put obavezno primao sam Nedić. Zbog važnosti njihove “misije”, prilikom odabiranja omladinaca posvećivana je velika pažnja i njihovom fizičkom izgledu. U svakoj prilici je naglašavano da su u pitanju “kršni” omladinci, “pravi izdanci naše rase”. Zadivljeno ih

gledajući, Nedić im je govorio: “šaljem vas izabrane, najodabranije sinove našega naroda – ono što je najbolje, srpsko, čestito, rasno i ugledno. Šta ja hoću? Hoću da Nemački Rajh vidi najbolje sinove naše”. Do kraja kopirajući organizaciju službe rada, slao je 1944. na obuku kod nemačkih “vođa” ove institucije i omladince koje je pripremao za starešine svoje “Nacionalne službe rada” kako bi “starešinsko vaspitanje dopunili na samom izvoru”.

Nepokolebljivo verujući u nemačku pobedu, kolaboracionisti su u potpunosti vezali sudbinu “Nove Srbije” za nemački Rajh. Već prilikom formiranja Nedićeve vlade iskazivali su svoju “konstruktivnost” kroz uverenje da “vera Rajha u Srbiju i srpskog naroda u Rajh čine osnovu srpske državne obnove”. Uveravajući javnost da je nemački narod “podmetnuo pleća” i za spas i sreću srpskog “domaćina” i “svetosavske crkve”, podanički su se obraćali Rajhu sa molbama: “Ako Berlin ima dobrotu da nam da ono što je naše […] mi molimo jedno: neka nam Berlin da ono što je naša želja, neka da svetosavsku Srbiju”.