Radoslav S. Nedovic, Pantelija Vasovic: ZATAMNJENA ISTINA

Sadržaj Prethodni dokument Sledeći dokument


O KOMUNISTIČKIM "ZLOČINIMA"

Analizirajući sadržinu prve knjige, nije teško zaključiti pa se autori dobro potrudiše da komuniste i čitav nartizanski pokret prikažu kao pokret ubica i zločinaca, čije su žrtve - u želji da zavedu komunističku vlast - bili njihovi politički protivnici, a ne saradnici okupatora. Oni su komunističkim zločinima posvetili prostor u knjizi od 349. do 368. stranice, gde su, navodeći pojedinačno imena ubijenih, pokušali da prikažu kako su stradali nevini ljudi. Izbegavaju da kažu njihovu pravu aktivnost u strukturama okupatorske vlasti, trudeći se da ih prikažu kao političke protivnike, bez obzira kakvu su ulogu imali i kakvu su pomoć činili okupatorskim jedinicama.

Prateći kazivanja u knjizi, saznajemo da su od komunista od početka ustanka do kraja njihove vladavine, odnosno do kraja novembra 1941. godine, ubijene 53 osobe, meću kojima je bilo osam ljudi koji su streljani kao kradljivci i pljačkaši, 11 žandarma i 30 saradnika okupatora, odnosno političkih protivnika komunista, kako autori navode. Bili su to: sreski načelnici, predsednici opština, službenici u okupatorskim strukturama vlasti i drugi okupatorovi saradnici, četiri četnika. Od tog broja njih 20 je bilo sa teritorije Čačka, 19 iz ljubićkog, četiri iz trnavskog, četiri iz dragačevskog i šest iz takovskog sreza. Svi su, prema kazivanjima autora, stradali kao nevine žrtve komunističke ideologije.

Do podataka o usmrćenim autori su došli koristeći izvore koji su objavljeni u publikacijama ranijih istraživača i publicista, što je apsolutno tačno, što svedoči da niko u prošlosti nije pokušavao da neka ubistva prikrije, ali je o njihovim krivicama i U istvima saopštavana prava istina. A, želja ovih autora je da tu istinu prikažu u drugom svetlu.

No, pošto autori mnogo truda uložiše da dokažu da su ti ubijeni nevini, izbegavajući da o njihovim stradanjima kažu pravu istinu, osećamo potrebu da, radi čitalaca, i mi nešto više kažemo o tim "nevinim stradalnicima".

Neosporno je da je u tim uslovima, kada nisu postojale mno-ge državne i sudske institucije, kao što biva u svim ratovima, kazne su strožije nego u mirnodopska vremena, pa se to dešavalo i kod nas. Mećutim, neozbiljno je da dvojica mladih istoričara, koji to vreme nisu doživeli, iz nekih svojih idejnih ili političkih pobu-a daju neodmerene ocene i kvalifikacije o nečijim zločinima, koje se zasnivaju na nekim njihovim saznanjima, samo njima poznatim. Zbog toga je nužna potreba da nešto istaknemo, a u isto vreme upitamo i zatražimo potpunije objašnjenje od autora o nevinosti mnogih od ovih "stradalnika".

Da li se mogu smatrati nevinim osam kradljivaca, koji u ti teškim ratnim uslovima naćoše rešenje da kraćom imovine graća nima stiču za sebe materijalnu dobit? Takav je slučaj sa pet kradljivaca koji u takovskom kraju kradoše konje seljacima. Ili tri kradljivca koji su ubijeni u Guči i ljubićskom srezu, iako se zna da u ljibićskom srezu građani na zboru doneše presudu da se taj strelja. Da li je bila greška što je streljanjem nekoliko kradljivaca sprečeno da ta pojava dobije šire razmere, pošto je u ratnim uslovima postojala velika povoljnost za takvu aktivnost nemoralnih osoba?

Već smo videli da je meću ubijenim bilo i 11 žandarma, koji su bili u službi okupatora. Bile su to osobe za koje je utvrćeno da su počinili zločine prema ustanicima i narodu. A, inače, istina je da je veliki broj žandarma razoružavan i puštan kućama. Neosporno je da su ti pojedinci vršili zločine prema narodu i ustanicima - iste one koja je činio okupator. Hapšenja, mučenja, maltretiranja, ubijanja, pojedinačno i masovno, a paljenje kuća i domova vršena su u strogoj sprezi sa okupatorom. Prvih dana okupacije i ustanka počinjeni su ti zločini nad komunistima. Kasnije, kako se ustanak razbuktavao, u redovima ustanika našlo se mnogo patriota, koji su voleli slobodu i prezirali ropstvo a nisu bili komunisti. I oni su brzo postali "banditi", jer nisu iskazivali lojalnost okupatoru i njihovim saradnicima, pa su se našli na meti žandarma, čime su se zločini žandarma proširili na širi krug građana, ne samo na komuniste.

No, da sve ovo ne bi bila pusta retorika, navešćemo neke od aktivnosti pripadnika žandarmerije, koje se mogu karakterisati kao zločin prema ustanicima i narodu:

- 1. i 2. maja 1941. godine, u doba - kako autori tvrde da su komunisti živeli u dobrim odnosima sa okupatorskim vojnicima i da su uživali u potpunoj slobodi - u Preljini i Rakovi žandarmi su, zajedno sa Nemcima, hapsili komuniste i palili njihove domove. t0m prilikom uhapsili su: Dragana Bojovića, Dragišu Bojovića, Novicu Ilića, Radovana Jovanovića, Miloša Jovaševića i Radoslava Jovaševića iz Preljine i Slvka Krupeža iz Rakove. Zapalili su deo domaćinstva Miljka Bojovića, Dragutina Jovanovića i Dragoljuba Ilića u Preljini i Milovana Krupeža u Rakovi.56

56. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja, str. 30.

- U noći izmeću 22. i 23. juna, zajedno sa nemačkim jedinicama i pripadnicima Specijalne policije iz Beograda, izvršena je racija za hvatanje članova KPJ. Tom prilikom su uhapsili advokata Aleksandra - Aca Ćurčića, profesora Davida Naftalija i neke druge građane koje su označili kao saradnike komunista. Te iste noći u Ljubiću su zapalili kuću Dmitra Nikolića, člana KPJ, kao odmazdu zbog neuspelog njegovog hapšenja.57

57. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 37-38.

Da podsetimo da je ova, kao i sve druge akcije žandarma, vršena u najužoj sinhronizaciji sa nemačkom komandom. U tom cilju 19. jula je u Preljini održan sastanak sa svim komandirima žandarmerijskih stanica sa ovog područja. Na tom sastanku utvrćeni su zadaci u cilju vođenja efikasnije borbe protiv partizana.58

58. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 51.

Nije slučajno da su samo dan kasnije po održavanju ovog sastanka, odnosno 20. jula, na stadionu Fudbalskog kluba "Borac" u Čačku žandarmi, pod kontrolom Nemaca, streljali 12 rodoljuba i boraca Čačanskog partizanskog odreda "Dr Dragiša Mišović".59' Verovatno se izvršioci ovog zločina nalaze na spisku nevinih. Da ovo nije bio jedini slučaj i da su takve aktivnosti spadale u njihovu redovnu delatnost, navodimo i to da su pripadnici žandarmerije, opet pod kontrolom Nemaca, u Bukoviku kod Kosjerića 28. jula, samo osam dana posle streljanja u Čačku, streljali 81 građanina. Čitav dan trajalo je prikupljanje i ubijanje nevinih građana.60

59. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 52.

60. Gojko Škoro, "Istina je u imenima", Užice, 2002, str. 37, 46.

U noći 6. avgusta grupa žandrma je u Trbušanima pred kućom Živana Pavlovića i ranila Ljubišu Nedića, komandira Ljubićke partizanske čete, koji je odmah podlegao ranama.61

61. "Čačanski kraj u NOB - hronogogija događaja", str. 64.

U Rogači (Dragačevo), 22. avgusta, žandarmi, u saradnji sa četnicima, koje je predvodio Čedo Vujović, komandir Grabske čete, ubili su Dragana Vranića, a ranili Milana-Batu Jankovića, instruktore OK KPJ, koji su radili na organizaciji ustanka na ovom području. Pre ovog ubistva, u toku dana, u kući Čeda Vujovića u Gracu održan je sastanak komandira Žandarmerijske stanice iz Guče Jovana Lazovića sa četničkim komandantima Markom Muzikrvićem i Urošem Katanićem, kada je doneta odluka o likvidaciji Vranića i Jankovića. Ovaj sporazum izmeću četnika i žandarma je sklopljen i pored toga što je 21. jula u Guberevcima postignut sporazum o zajedničkoj borbi protiv okupatora, koji su potpisali ovi komandanti sa predstavnicima partizana. I ovaj podatak govori da su sporazumi o zajedničkoj borbi protiv okupatora bili puka formalnost, jer četnici nisu bili za tu borbu.62

62. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 72: "Građa za monografiju čačanskog ratnog okruga - aktivnost neprijatelja 1941-1945; "Dragačevski kraj", elaborat, Međuopštinski istorijski arhiv, Čačak, str. 31.

Odred žandarmerije, 24. avgusta, sa jednom nemačkom jedinicom, u Nevadama blokirao je grupu boraca Takovske čete. Tom prilikom ubili su Slobodana Nikolića, člana Sreskog komiteta KPJ za srez takovski, a zarobili Radojicu Radosavljevića, člana Okružnog komiteta KPJ za Čačak, borce Milana Pantića i Branka Aleksića, zarobljeni su i upućeni u logor na Banjicu, koji su nešto kasnije tamo streljani.63

63. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 73; Jelena Popović, "Takovski kraj u NOB-u i revoluciji", I, Gornji Milanovac, 1986, str. 228.239.

Devetog septembra žandarmi su u Mojsinju ubili Milutina - Mića Đurića, učenika gimnazije, borca Ljubićkog bataljona.64

64. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 84.

Radi gušenja ustanka na teror i ubistva upućivala je marionetska vlada Milana Nedića. Čak je te zločine stimulisala novčanim nagradama. O tome sveodči naredba komandanta Nedićeve žandarmerije za Srbiju od 7. septembra 1941. godine o organizaciji i zadacima službe za suzbijanje komunističkih akcija.

U članu 10. te naredbe kaže se: "Da starešine obaveste svo potčinjeno ljudstvo da svakom ko uhvati živog ili ubije kojeg odmetnika ili komunistu - razbojnika, pripada mu tri hiljade novčane nagrade, a za vođu 25.000 dinara. Jedno lice može da dobije više nagrada".65

65. "Zbornik dokumenata o NOR-u, Beograd, tom I, 1949, str. 406-411, delo 148.

Da li je posle ovoga potreban komentar o nevinosti ljudi koji su pripadali ovoj policijskoj formaciji, a za ubistva ljudi primali su novčane nagrade?

Za treću, najbrojniju, grupu usmrćenih autori rekoše da su sve te osobe koje su pripadale suprotnim političkim strankama i partijama i da su komunisti te svoje političke protivnike "smišljeno i surovo" ubijali. Nesporno je da je meću likvidiranim bilo najviše osoba koje su pre rata pripadale nekim od stranaka ili partija koje su podržavale fašizaciju zemlje. Otuda je bilo normalno da su podržali okupaciju zemlje i da je meću njima okuptor potražio i našao svoje verne saradnike. Njihovim stavljanjem na stranu i službu okupatora, koji je narodu doneo ropstvo, oni više nisu bili samo politički protivnici, već saradnici porobljivača zemlje, što bi bila bliža odrednica - izdajnici naroda. Da su puste izmišljotine da su komunisti ubijali svoje političke protivnike, kazuje podatak da najvećem broju članova tih partija koji nisu stupili u službu okupatora nije falila dlaka sa glave.

Da bi dobili potpuniju sliku o tim osobama koje prihvatiše saradnju sa okupatorom i o njihovim kasnijim stradanjima, moramo pogledati ko su bile i kakva je njihova sprega i saradnja sa okupatorskim snagama.

Neosporno je da je vernost okupatoru prvih dana okupacije iskazao jedan broj predstavnika bivše vlasti. Savremenici se, primera radi, sećaju sa kakvom su revnošću predstavnici vlasti i žandarmerije po selima prikupljali vojnu opremu, preteći seljacima smrtnom kaznom ako neko kasnije bude uhvaćen da nije predao sve ono što je pripadalo Jugoslovenskoj vojsci. To naoružanje iz udaljenih mesta je prevoženo volujskim i konjskim zapregama u okupatorske magacine. Bez njihove saradnje okupatorske jedinice nikada ne bi prikupile tu ogromnu količinu državne imovine. Čim je završeno prikupljanje vojne opreme i druge imovine koja se nalazila u vojnim državnim skladištima, ovi okupatorski sledbenici, po zahtevu gospodara, vršili su rekviziciju od seljaka žitarica, stoke i stočne hrane, koja je odvožena u zemlju okupatora.

Da bi se obustavila ovakva pljačka naroda, ustaničko rukovodstvo je prvih dana ustanka odlučilo da takve organe vlasti treba onemogućiti. U tom cilju izdata je naredba o daljoj obustavi njihovog rada i uništavanja arhiva i svih evidencija koje omogućuju okupatoru da obavlja ovu pljačku. Najveći broj predsednika opština povinovao se ovoj naredbi ustanika i opštine su obustavljale rad. Mećutim, bilo je i onih koji su te naredbe ignorisali. Najčešće ti predsednici su se još čvršće vezivali za okupatora. Neki od njih su u selima napustili svoje domove i stavivli se pod okrilje okuptorskih jedinica. A bilo je i takvih koji izvodiše Nemce i pališe kuće svojih građana, kao u Prijevoru i Trbušanima. Normalno je što su se takvi našli na udaru ustaničkih sudova. Ali nije shvatljivo što autori takve ličnosti stavljaju u kategoriju dobrih, poštenih i nevinih građana.

Sama činjenica da se na čelu ustanka našla KPJ, bio je dovoljan razlog da bi se taj pokret uništio u svom začetku, da se mnogi antikomunisti okupe oko okupatora. Meću njima je bilo najviše pristalica Ljotićevog "Zbora", ali i nekih drugih. Stvaran je čvrst blok okupatorskih pristalica. Sve akcije protiv ustanika vođene su sinhronizovnao po nalogu i uputstvima okupacionih snaga, a nosioci su bila sreska načelstva.

Činjenice govore da je načelnik sreza trnavskog 24. jula 1941. održao sastanak sa predsednicima opština i vićenijim građanima, na kome su dobijeni zadaci za borbu protiv komunista. Isti takav sastanak 28. jula je u Ljubiću održao načelnik ljubićkog sreza. I on je istakao potrebu vođenja borbe protiv ustanika ili bandita, kako je naglašeno.66,Na toj platformi okupljali su se svi oni koji su bili protiv ustanika i komunista. Oni su padali u zagrljaj okuptoru i prihvatali sve zadatke koje su od njega dobijali. Neki su postajali uhode, potkazivači, špijuni i agenti. Predvodili su nemačke jedinice u pohodima, neki su, pri tom, oblačili i nemačke uniforme da ih narod ne bi prepoznao.

66. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 55-57.

Navodimo samo neke primere te aktivnosti nemačkih saradnika:

Predsednik opštine Prijevor Milan Nikić održao je zbor građana 29. jula, samo dan kasnije od savetovanja u Ljubiću. Na zboru je upozorio građane na komunitičke aktivnosti, uz napomenu da se to mora svim sredstvima obustaviti i "da će im u tome pomoći i Nemci". Istog dana doveo je Nemce u selo i sa njima učestvovao u paljenju domaćinstva Boža Tomića u Prijevoru, Dušana Savića i Dušana Mićovića u Trbušanima, koji su "bili krivi" što su neki od njihovih članova izrazili želju da se bore protiv okuptora.67

67. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 57.

Trećeg avgusta u Banjici, kod manastira Stjenika, Nemci su napali deo boraca Prve trnavske čete. Posle polučasovne borbe četa se povukla, ali na bojištu su ostala dva mrtva borca: Aleksandar Radulović Cile, učitelj i Emilijas - Guta Almozlino, maturant. Istog dana Nemci su u Banjici zapalili kuću i druge građevine komandiru Prve trnavske čete Milutinu Stojiću. I ovaj zločin Nemci su izvršili, uz saučestvovanje Marka Rajića, predsednika opštine u Ježevici, agenta Milorada Radosavljevića i šumara Branivoja Stefanovića. Da li je potreban komentar o njihovoj nevinosti?68

68. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 61.

Još jedan podatak koji oslikava likove tih slugu okuptora:

Nemački vojnici, predvođeni agentom Božom Radosavljevićem - Veličkovcem, uz saradnju sa Srećkom Simeunovićem - Haosom, opkolili su, 27. avgusta kuću Vučka Petrovića u Rtarima, gde je bila baza Okružnog komiteta KPJ. Tom prilikom ubili su Milana Petrovića Surca, člana Mesnog komiteta KPJ za Čačak, brata Vučkovog, dok je Ranko Vreljanski, tada sekretar Okružnog komiteta KPJ, uspeo da se izvuče iz blokade. Spalili su celo domaćinstvo ovog uglednog čoveka, uhapsili su pet osoba. Pri povratku za Čačak spalili su domaćinstvo Vukića Miloševića. Treba napomenuti da su ovu paljevinu Nemci izvršili po zahtevu agenta Veličkovca, jer je imao neke neraščišćene odnose sa Vukićevim sinom Draganom zbog rivalstva oko neke devojke. Podatak koji govori kakve su sve sprege bile između Nemaca i njihovih saradnika! Građanima Rtara koji su privođeni i hapšeni nije bilo teško da primete da je među nemačkim vojnicim bilo više njih koji lepo govore srpski sa akcentom koji se koristi na našem području, pa su sami zaključili da su to "naši Nemci" koji su se stavili u njihovu službu. Znači, nisu izbegavali da čine i ovakva zlodela - ubijanje, paljenje domova, hapšenje, pljačkanje...69

69. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 75, Radisav Nedović, "Rtari", 1983, str. 86-88.

Bilo je i takvih koji su potpuno samostalno vršili pretrese domova građana, pljačkali, hapsili, ubijali... Građani Čačka dobro su upamtili zloglasnog Milana Vukosavljevića - Zvera - Valjevca. On je 20. septembra u Pivarskoj ulici u Čačku iz pištolja ubio Nikolu Ikonića, radnika, pripadnika NOP-a. Mnoga ubistva je izvršio nad borcima posle 1. decembra 1941.godine po povratku Nemaca u Čačak.70

70. "Čačanski kraj u NOB - hronologija događaja", str. 92.

U predgovoru svoje knjige autori rekoše da im je cilj da svojom publikacijom otkriju pravu istinu o svemu onome što se događalo na našim prostorima u toku Drugog svetskog rata, podrazumevajući i mnoge zločine i njihove izvršioce. Ali, objektivnost je izostala. Lako je uočiti neobjektivnost u odnosu na mnoga događanja koja su se zbila. Ovi se, događaji kao zločini, pripisuju partizanskom pokretu, dok se četnički želi prikazati kao dobrodušan, tolerantan i pokret koji je vodio mnogo brige da narod ne strada.

Istina je da u toku prve ustaničke godine do kraja septembra, kada je Draža Mihailović bio primoran da stupi u borbu protiv Nemaca, četnički pokret nije ni imao protivnike. Sa žandarmima je uspostavio prijateljske odnose. Sa vršiocima okupatorske vlasti takođe. Nije zabeležen ni jedan sukob između četnika i ovih struktura koje su bile u službi okupacionih snaga.

Jedino su četnici imali neku tihu odbojnost prema pristalicama Ljotićevog "Zbora". Ta odbojnost potiče otuda što je ova stranka neku godinu pred Drugi svetski rat bila zabranjena zbog ljubavi koju je ispoljavala prema nemačkom nacizmu.

Događaji nakon 22. septembra, kada je Draža Mihailović izDao naredbu o opštoj mobilizaciji i kada je bio nateran da stupi u borbu protiv okuptora, naglo su izmenili odnos prema pristalicama tog pokreta. Ocenjeno je da je pokret "Zbor" leglo špijuna, pa je počeo i progon tih saradnika okupatora. Već prvog dana po naredbi o mobilizaciji uhvaćena su i kao špijuni osuđena na smrt trojica pripadnika Ljotićevog "Zbora". O tome autori nisu hteli da pišu, valjda da ne ruše harmoniju izmeću "nacionalnih snaga". U Gornjoj~Atenici je uhvaćen Srećko Stambolić - Jumba, radnik iz Čačka. Na Jelici su uhvaćeni Desimir Lončarević, sarač iz Čačka, roćen u Zeokama, poznati "zboraš". Uhvaćen je i Milisav Gavrilović, trgovac iz Čačka, rođen u Tijanju. Kao špijuni streljani su na planini Jelici 22 septembra.71

71. Protokol umrlih crkve tijanjske i crkve čačanske.

Prema četničkim izvorima, na saslušanju, Srećko Stambolić priznao je da je špijunirao u korist Nemaca, a da je ga na taj zadatak poslao Branko Lazović, trgovac iz Čačka, što je bio razlog, pored ostalog, da na insistiranje četnika, Odbor za borbu protiv pete kolone po osloboćenju grada, 4. oktobra, odluči da se Lazović strelja. Istovremeno je osuđen na smrt Sredoje Mitrović, jedan od idejnih vođa Ljotićevog pokreta u Čačku, i od prvog dana okupacije bliski saradnik Nemaca. Taj Odbor za borbu protiv pete kolone, sastavljen na paritetnoj osnovi (partizani i četnici) prvih dana oktobra osudio je još nekoliko pripadnika Ljotićevog "Zbora". Poznato je da je u tom odboru bilo sukoba kada su donošene odluke o suđenju pripadnicima žandarmerije i nosiocima vlasti, ali nika-da oko ljotićevaca.

Četnici su od prvih dana ustanka imali negativan stav prema "zborašima", jer su ih smatrali velikim prijateljima okupatora. Taj odnos nije se menjao i kasnije, sve do pred kraj rata, pa su mnogi završavali pod udarom četničkih crnih trojki. Između njih nije bilo ljubavi i onda kada su četnici svoje odrede legalizovali kod Nedića. Nije ih zbližilo ni što su obe formacije bile verni sradnici okupatora. Bila je to borba za prestiž i u dodvoravanju okuptoru.

Licemerno je i sramno što se autori, u nastojanju da partizanski pokret i komuniste prikažu u crnom svetlu, poslužiše člancima okupatorske i kvislinške štampe, u kojima su iznošene ogavne laži radi satanizacije NOP-a. Oni su se tim putem poistovetili sa tvorcima tih beskrupoloznih izmišljotina. Pogledajmo šta se od tih laži našlo u knjizi ovih autora:

Na strani 160. prve knjige o napadu dve ljubićke čete na Nemce na Prokopu u Milićevcima 5. septembra, autori se poslužiše izveštajem okorelog ljotićevca sveštenika Bulića, ponoviše laži ovog saradnika okupatora o nekakvom masakru koji partizani izvršiše na poginulim nemačkim vojnicima, pa napisaše: "Opljačkavši ih do gole kože, povade im oči, poseku uši i noseve, preseku po pola, poliju gasom i popale..." Što je sveštenik Bulić napisao ovakve gnusne izmišljotine i laži ne iznenaćuje, jer je bio poznat kao okoreli antikomunista, a takve laži u tom periodu bile su sastavni deo borbe okupatora protiv ustanika. Ali, neshvatljivo je da to ova dvojica istoričara prihvate kao neke pouzdane dokaze i da se to nađe u njihovoj publikaciji. Da li su tu "istinu" našli u njihovoj zatamnjenoj prošlosti?

Verovatno su tela nemačkih vojnika bila unakažena, jer je na vozilo bačena bomba, a usledila je brza paljba iz oružja 30 boraca, što je učinilo da su tela bila unakažena, a vozilo je zapaljeno od tog udara. Ali, tvrditi da se neko kasnije iživljavao nad telima nemačkih vojnika i da ih je zapalio, čista su izmišljotina, koju su mogle da lansiraju osobe bez morala. Da se nešto tako desilo, verovatno bi komandant nemačke jedinice u Čačku to prosledio svojoj višoj komandi. Mećutim, takvo obaveštenje ne postoji, a taj je izveštaj verovatno bio dostupan autorima.

Na stranicama 360. i 361. iste publikacije, baveći se "komunističkim zločinima" u Čačku u novembru 1941. godine, koristeći pri tom neki izveštaj Predraga Rakovića, izveštaje Nedićeve vlade i pisanje tadašnje beogradske štampe, paušalno se ceni da su poubijani mnogi pripadnici četnika i ljotićevaca. Pominje se i podatak da je posle napuštanja partizanskih jedinica u nekom podrumu u Čačku pronaćeno oko 80 leševa sa odsečenim glavama i izmasakriranim telima. Da bi to dobilo neku verodostojnost, navodi se i "sećanje" jednog živog svedoka, koji je dao pismenu izjavu autorima, ali ime tog "svedoka" označiše inicijalima D.G. Da li postoji veći cinizam - ne htedoše kazati ime ovog svedoka! Nisu to namerno učinili, jer time je omogućeno manipulisanje. U protivnom, mogao bi neko pozvati tog "svedoka" da na te okolnosti da potpunije obaveštenje, a to ne bi bilo dobro ni za autore, ni za tog kazivača.

Radi čitalaca, do kojih će doći ovi podaci, a u cilju razjašnjenja ovih navoda, želimo da autorima postavimo neka pitanja:

Kada napisaše ovakve tvrdnje, da li su razmišljali o tome da li bi, bili to i najveći zločinci, svoje žrtve ubijali u nekom podrumu, kada su to mogli učiniti bilo gde? Zašto ih ne skloniše? Gako bi sakrili svoj zločin i ne bi dali podatke svojim protivniCima da prave mit o nekim komunističkim zločinima, što bi sigurno svaki zločinac to učinio. Zašto ti koji pronađoše tako unakažene leševe u podrumu ne identifikovaše stradalnike i zašto ih Dostojanstveno ne sahraniše i ne obeležiše mesto gde su pokopane te komunističke žrtve? Možda bi tamo danas ljudi odlazili i odavali im poštu. Da su autori sebi postavili takva pitanja, možda bi im mnoge stvari bile jasne i ovakve konstatacije bi izostale u ovoj publikaciji. Ali, očito je da su u njima nadvladale lične emocije, pa su ovakva pitanja izostala.


Sadržaj Prethodni dokument Sledeći dokument