Rođen je 10. aprila 1921. u Horjulu, općina Vič-Rudnik (Ljubljana), Slovenija.

Potiče iz radničke porodice. Prije rata je bio radnik ciglane u Vrhniki, a povremeno je radio i na drugim sezonskim radovima. Učio je kamenorezački zanat u Ljubljani, ali je, neposredno pred ispit za kvalificiranog radnika, otišao u partizane. Osnovnu školu završio je u Horjulu, a zanatsku u Ljubljani.

U jesen 1941. povezao se s organizatorima pokreta otpora. Uskoro je postao jedan od najaktivnijih među njima. Raznosio je i širio propagandni materijal OF, skupljao novčane priloge za OF, pridobivao nove suradnike i simpatizere narodnooslobodilačkog pokreta, skupljao oružje, municiju i hranu za prve partizanske čete.

Zbog aktivnog djelovanja u NOB, okupatoru je postajao sve sumnjiviji, pa je zato prvih dana decembra 1941. prešao u ilegalnost. U partizane je otišao 6. januara 1942, u Samotorsku četu, koja je operirala u okolini Horjula. S tom četom se, zatim, uključio u bataljon Ljube Šercera na Kožljeku, iznad Borovnice. Bataljon, koji je imao oko 140 dobro naoružanih boraca, napao je 2. februara 1942. talijansku posadu na željezničkoj stanici Verd, kod Borovnice. Partizani su ranili šest i zarobili tri talijanska vojnika. U napadu je učestvovao i Svarun, koji je posle te akcije otišao, s djelom bataljona, u okolinu Kočevja u Ribnički logor. Kasnije je bio dodijeljen karauli Toneta Zalara-Žana u Iški, preko kojeg je održavana veza s Ljubljanom.

Juna 1942. prešao je u Dolomite i uključio se u 4. bataljon Notranjskog odreda, gdje je postao mitraljezac, zatim desetar, komandir voda, komandir 2, zatim 1. čete 1. bataljona i, najzad, komandant 1. bataljona Dolomitskog odreda.

Učestvovao je u gotovo svim značajnim borbama 4. bataljona Notranjskog odreda, i kasnije 1. dolomitskog odreda do njegovog rasformiranja. krajem aprila 1943. godine: u napadu na Nijemce kod Motocka, nedaleko od Polhovog Gradca i u Zalogu, iznad Polhovog Gradca, u sukobu s Talijanima i belogardistima u okolini Dobrave, Toškoga Čela, Babne gore, Ključa, Ligojne... U svim borbama se pokazao kao hrabar, snalažljiv i predan borac. To je naročito dokazao u hajki od 17. do 21. marta 1943, koju su protiv Dolomitskog odreda i oslobođene teritorije Dolomitske republike organizirali i izveli Talijani i bjelogardisti.

U borbama s nadmoćnim neprijateljem, Dolomitski odred je pretrpio teške gubitke. Svarun se sa svojim bataljonom probio iz neprijateljskog obruča, i pri tom neprijatelju nanio gubitke. Iz Dolomitskog odreda Svarun je otišao u Šercerovu brigade, gdje je bio najprije zamjenik, a zatim komandant 2. bataljona brigade. U toj brigadi je ostao do kapitulacije Italije.

U danima kapitulacije Italije, 10. septembra 1943, od novodošlih Ljubljančana formirana je na Golom, Ljubljanska brigada. U brigadu je uključen niz iskusnih boraca za rukovodeće funkcije. Svarun je postao prvi komandant Ljubljanske brigade.

Po nalogu Glavnog štaba NOV i POS, ponovo je otišao u Dolomite, i oktobra 1943. formirao 2. dolomitski odred, i bio komandant toga Odreda do njegovog rasformiranja i uključivanja u Treću alpsku operativnu zonu, krajem oktobra 1943. godine.

Zatim je postao najprije načelnik, pa onda komandant 7. slovenačke narodnooslobodilačke udarne brigade "France Prešern". Brigadu je vodio do sredine 1944. Vrlo teške borbe brigada je vodila naročito u okolini Ratitovca, u novembarskoj njemačkoj ofanzivi 1943. godine. Značajna akcija je bila višestruko rušenje željezničke pruge između Škofje Loke, Kranja i Radovljice i između Šempetra i Divače. Spomena vrijedne borbe vodila je i na Lavtarskom vrhu, na Mohoru, na Žirovskom i Cerkljanskom vrhu, oko Idrije i Hotedršice... U to vrijeme je brigada, pod Svarunovom komandom, uništila neprijateljske položaje u Kamnoj Gorici, u Ribnu i Koritnu.

Svarun je bio dva puta ranjen — prvi put teško, decembra 1943, blizu Škofje Loke, a drugi put u ljeto 1944, u borbama 31. divizije s Nijemcima na Jelovici.

Septembra 1944. postao je načelnik, a zatim zamjenik komandanta 31. divizije. Na toj dužnosti je bio samo oko mjesec dana, jer je već oktobra poslan u Višu vojnu akademiju "Vorošilov", u Sovjetski Savez.

Kraj rata ga je zatekao u Sovjetskom Savezu. Posle završene Akademije, oktobra 1945, vratio se u domovinu i postao komandant 17. divizije JA u Radovljici, zatim pomoćnik komandanta Vojne mornarice za obalnu obranu u Splitu. Posle je bio nekoliko mjeseci u Generalštabu JNA u Beogradu, a od 1951. do jeseni 1955. godine načelnik 21. korpusa u Mostaru. Za to vrijeme je završio Višu vojnu akademiju u Beogradu.

Od jeseni 1955. do jeseni 1961. godine bio je komandant 53. divizije u Titovom Užicu, a zatim komandant 2. proleterske divizije u Nišu. U međuvremenu je završio kurs operatike pri Višoj vojnoj akademiji u Beogradu.

U jesen 1963. je preuzeo dužnost komandanta Zagrebačkog vojnog okruga, a u jesen 1965. dužnost komandanta Skopskog vojnog okruga.

U proljeće 1966. postavljen je za sekretara narodne odbrane Slovenije a potom je, iz zdravstvenih razloga otišao u penziju. Posle odlaska u penziju, bio je zaposlen u fabrici "Iskra" u Kranju, kao savjetnik za vojni program proizvodnje. Skupljao je gradivo i napisao knjigu "Dolomiti u NOB", 1973. godine.

Prvog januara 1974. ponovo je reaktiviran i postavljen za komandanta Glavnog štaba Slovenije za SLO. Član Komunističke partije postao je juna 1942. U toku rata je bio član brigadnog i divizijskog komiteta, a posle rata član divizijskog, korpusnog komiteta, komiteta područja i član opunomoćstva SK u JNA.

Kao sekretar za narodnu obranu Slovenije, bio je član Konferencije SK Slovenije kao penzioner sekretar treće osnovne organizacije SK "Boris Kidrič" za Bežigradom, u Ljubljani. Bio je Član CK SK Slovenije. U čin pukovnika je preveden decembra 1947, u čin general-majora decembra 1957, u Čin general-potpukovnika decembra 1964. i u čin general-pukovnika decembra 1974. godine.

Narodnim herojem proglašen je 21. jula 1953. godine.