Rođen je 1918. godine u Kumanovu, Makedonija, u zanatlijskoj porodici.

Poslije osnovne škole, učio je krojački zanat. Kao vrlo mlad, uključuje se u omladinski revolucionarni pokret u Kumanovu. Po prirodi je bio miran, ali vrlo buntovan i netrpeljiv prema nepravdama, sklon čitanju i razmišljanju. Kao petnaestogodišnjak primljen je u SKOJ, a 1936. godine postao je i član KPJ. Iako je bio suviše mlad, ispoljio je u partijskoj djelatnosti smisao za rukovođenje i hrabrost u izvršavanju zadataka. Te njegove sposobnosti bile su uočene, pa je već godinu dana kasnije postao član PK SKOJ-a za Makedoniju, kao i član MK KPJ za Kumanovo.

Njegova aktivnost nije ostala neprimjećena od policije. Bio je hapšen i mučen. Pred klasnim neprijateljem se hrabro držao. Poslije izlaska iz zatvora, njegova aktivnost je u stalnom usponu. Godine 1939. postaje sekretar MK KPJ Kumanovo, i član PK KPJ za Makedoniju.

Njegovo uzdizanje kao rukovodioca u komunističkom pokretu ide paralelno s razvijanjem njegovih drugih kvaliteta. On je postao poznat i kao dobar govornik na demonstracijama. Takav jedan govor održao je 27. marta 1941. godine, pred velikom masom u Kumanovu, protiv pristupanja Trojnom paktu.

U toku prvih mjeseci okupacije, poznat je kao jedan od komunista u Makedoniji s istančanim političkim refleksom.

On se medu prvima suprotstavio sekretaru PK KPJ za Makedoniju Metodiju Šatorovu Šarlu, povodom njegovih oportunističkih i separatističkih stavova.

Na partijskoj konferenciji u Kumanovu, maja 1941. godine, ponovo je izabran za sekretara MK KPJ u gradu. Njegove zasluge kao sekretara MK su velike, jer je s uspjehom izvršio pripreme za oružani ustanak u Kumanovu.

Jedanaestog oktobra 1941. godine odlazi s grupom suboraca na Karadak, u Prvi partizanski odred, i postaje njegov politički komesar. Međutim, slabo naoružan, bez borbenog iskustva i progonjen od mase vojnih i policijskih snaga bugarskog okupatora, partizanski odred je razbijen. Pero je bio opkoljen, bez izgleda na probijanje. Pozive neprijatelja da se preda nije htio ni da čuje. Pucajući, odlučno je jurnuo na bugarske redove, s namjerom da se probije ili da pogine. U tom junačkom naletu pao je smrtno pogođen.

Narodnim herojem proglašen je 11. oktobra 1951. godine.