Rođen je 25. augusta 1916. godine u Tonicima, Crmnica, Bar, Crna Gora.

Rano je ostao bez roditelja, pa je izvjesno vrijeme živio kod svojih bliskih rođaka, siromašnih seljaka. Njegova sestra Ljubica radila je na tuđim imanjima i kućama. U rodnom kraju završio je osnovnu školu. Posle toga, izvjesno vrijeme bio je vodonoša na izgradnji putova u Crmnici.

Na insistiranje jednog svog dalekog rođaka, pošao je u Beograd, da kod njega služi i da se školuje. Radio je najteže poslove, a kao nagradu dobivao slabu hranu i pravo na prenoćište.

Iz četvrtog razreda gimnazije pošao je na grafički zanat. Postao je mašinist, i kasnije bio poznat kao veoma dobar majstor. Kao poznavalac posla i perspektivan radnik, 1937. upućen je na specijalizaciju u Njemačku.

Đonović je bio veseo mladić, omiljen i cijenjen kao dobar drug. Bio je spreman da odlučno i istrajno istupa protiv svake nepravde, da pomogne i podrži drugoga. Prije, i naročito tokom rata, mnogo je čitao naprednu literaturu, stručno se usavršavao.

Pred rat je aktivno radio u Sindikatu; član KPJ je od prije rata.

Kada je, juna 1941. godine, organizirana nova štamparija CK KPJ, Đonović je, po odobrenju Partije, nabavio štamparsku mašinu i automobilom je prebacio iz Zemuna u Beograd, na Banjički venac, gdje je završavao rad na zgradi u kojoj je štampariju trebalo smjestiti. Kada mu je Tempo u ime Partije predložio da radi u štampariji, Đonović je to prihvatio i predložio da u štampariji radi i slovoslagač Slobodan Jović. Nešto kasnije, na rad u štampariju su došle i dvije njihove drugarice, a povremeno je radio i Đorđe Andrejević-Kun.

Štamparija CK KPJ na Banjičkom vencu bila je poseban kolektiv, imala je i svoju ćeliju KPJ i bila u posebnoj vezi s rukovodstvom. Njeni članovi su morali da rade najodgovornije i najrizičnije poslove. Zgradu su napuštali samo kad su iznosili štampane stvari, nabavljali materijal za rad i zbog održavanja veza s rukovodstvom.

U tajnom skladištu zgrade, Đonović i Jović su sami montirali mašine. Pored štamparske mašine i potrebnog materijala, u skladištu je bio i radio-aparat, oružje i drugo, štamparija je mogla da bude i punkt za otpor; u njoj je vladao utvrđen red ponašanja, rada, učenja. Na zidovima su bile mape frontova, a na policama knjige. Radilo se izuzetno brzo, požrtvovano; cijeli sistem donošenja, odnošenja i predaje materijala, kao i proces štampanja, bili su organizirani po svim načelima konspirativnog rada KPJ i izvanredno tehnički vođeni.

Pored rada u štampariji i intenzivnog učenja, Đonović je radio i druge poslove. Izlazio je u grad da donosi materijal do štamparije; kada su policijski prepadi postali sve češći i oštriji, naoružan pištoljem i bombama, Đonović je po gradu pratio drugarice koje su raznosile ilegalni materijal.

Štamparija je počela da radi 1. augusta 1941, a završila je rad 31. augusta 1943. godine. U tom periodu, u njoj je štampano pet brojeva "Biltena Vrhovnog štaba" (prvi dokument koji je štampan bio je prvi broj "Biltena"); sedam brojeva "Glasa"; "Proleter" za 1942; brošura sa zbirkom tekstova iz "Borbe", koja je tada izlazila na slobodnoj teritoriji; proglas CK KPJ od 7. XI 1942, proglasi PK KPJ za Srbiju od 7. IX 1942, 1. VII 1942, marta 1943. i 1. V 1943; Okružnica PK KPJ Srbije br. 4; proglas CK SKOJ-a od 7. XI 1942; "Istorija SKP (b)", "Osnovi lenjinizma", "Klasa proletarijata i partija proletarijata" i drugi materijali, leci, radio-vest i drugo. Sve je rađeno brzo. Bilo koja vest iz sveta, govor nekog državnika i drugo štampani su najkasnije za 24 časa. Beograd je bio zasut lecima ove štamparije; knjige, brošure (direktive, uputstva) i drugo stizali su u sve krajeve zemlje, čime je ona dala svoj veliki doprinos NOB. Iako su policija, Gestapo i drugi uporno tragali, vršili prepade na druge legalne štamparije, tražeći u njima ilegalnu; mučili su, i progonili hiljade ljudi, da bi sve otkrili—ali je ostala neotkrivena sve do kraja rata.

Prestala je da radi kada su Nijemci, 31. augusta 1943. godine, naredili da se u roku od tri dana isele stanari iz Banjičkog venca 12 i susjednih kuća, da bi se u te zgrade uselili njihovi oficiri. Iznijeta je mala štamparska mašina i nešto materijala, a drugo je ostalo u skladištu.

Krajem oktobra 1943, Đonović je iz privremenog skloništa, u kome je bio posle napuštanja štamparije, došao u Krajinsku broj 24, gdje je na početku okupacije bilo pripremljeno sklonište za potrebe štamparije. Krajem godine, nova Štamparija je počela da radi, do 28. jula 1944. godine. Njen rad je, također, bio značajan za NOP, naročito u Beogradu i Srbiji.

Zbog političke nebudnosti, došlo je do izdaje. Gestapo i Specijalna policija uspeli su da otkriju Štampariju. U tajnosti je opkoljena kuća, a onda je počeo pretres. Dok su policajci hapsili legalne stanare, Đonović i Jović su spalili arhivu; a kada su policajci krenuli u skladište, dočekani su bombama. Đonović i Jović su izvršili samoubojstvo.

Narodnim herojem proglašen je 30. aprila 1946. godine.