Rođen je 15. decembra 1912. u Bajmoku, općina Subotica, Srbija. Dulić potiče iz radničko-seljačke porodice. Osnovnu školu je završio u svom rodnom mjestu, a gimnaziju je učio u Somboru. Zbog slabog materijalnog stanja, mora da prekine školovanje i da se vrati u Bajmok. Ovdje izvjesno vrijeme radi kao nadničar, a zatim kao dnevničar i činovnik u općini.

Napad Njemačke i Mađarske na Jugoslaviju 1941. godine zatiče Dulića kao vojnika u Novom Sadu. Pošto je izbjegao zarobljavanje, Dulić dolazi u Bajmok, ali ga ovdje, zbog aktivnog rada u sokolskom društvu (bio je sekretar), hapse i odvode u logor u Apatinu i Subotici. Oko 20. juna 1941. pušten je iz logora, i krajem juna uspijeva da se prebaci u Srbiju, prvo u Beograd pa u Culine — mjesto između Ljubivoje i Zvornika — gdje obavlja dužnost financijskog graničara.

Krajem augusta 1941. sa svojom puškom i municijom odlazi u partizane, i stupa u 7. četu Rađevskog bataljona Valjevskog partizanskog odreda. Ovdje se odmah istakao kao hrabar i snalažljiv borac. U prvoj fazi prve ofanzive Dulićeva četa se nalazila na komunikaciji Valjevo — Šabac u blokadi Valjeva. Komandir voda Dulić šalje svoj vod u odstupanje, a sam čeka četiri njemačka tenka, koji su išli na 200—300 metara ispred streljačkog stroja. Prva tri tenka je propustio, a na četvrti bacio bocu benzina i zapalio ga. Bio je to jedan od prvih tenkova koje su okupatori izgubili u borbama s partizanima. Ovaj Dulićev podvig pohvaljen je u Biltenu broj 1 Vrhovnog štaba NOPOJ. Ubrzo, prebacivši se na užičku komunikaciju, komandir voda Dulić sa svojim vodom prvi vodi borbu s nadmoćnijim neprijateljem, koji je iz Valjeva krenuo u ofanzivu na Užice, i u drugim okršajima koje je vodio Valjevski partizanski odred Dulić je ispoljio hrabrost. U oktobru 1941. postaje član KPJ. Poslije danonoćnih neprekidnih borbi (u februaru 1942. bilo je samo tri dana zatišja) između 6/7. marta 1942. s ostacima Valjevskog odreda Dulić se prebacio u Bosnu. Kao hrabar i pouzdan borac i politički komesar čete, u maju 1942. je uvršten u prateću četu Vrhovnog štaba. Od septembra do decembra. 1942. bio je komandant 1. bataljona 12. proleterske brigade. Od decembra 1942. do maja 1943. je zamjenik, a od maja 1943, do februara 1944. komandant Šesnaeste omladinske brigade "Joža Vlahović". U februaru 1944. ranjen je, na Žumberku, u nogu. U periodu mart-april 1944. je operativac 34. divizije. Odatle se, na vlastito traženje, upućuje pješke u Vojvodinu, gdje stiže jula 1944. Od augusta do 25. oktobra 1944. bio je komandant Bačko-baranjske operativne zone, zatim zamjenik komandanta 51. vojvođanske divizije, a od 18. januara 1945. do kraja rata komandant 12. udarne divizije VI korpusa.

Dulić se posebno ističe i prilikom prelaska Dunava kod Batine, u novembru 1944. Za taj zadatak, koji je uspješno izvršio sa svojom jedinicom, pohvalio ga je vrhovni komandant NOVJ, drug Tito.

Poslije oslobođenja zemlje, ostao je u Armiji. Bio je načelnik Operativnog odjeljenja 3. armije u Novom Sadu i načelnik Operativnog odjeljenja 6. armije u Sarajevu. Od novembra 1946. do juna 1946. nalazio se na školovanju u Akademiji "Frunze" u Moskvi. Poslije povratka sa školovanja nastavnik je taktike na Višoj vojnoj akademiji. U školskoj 1951/1952. je slušalac kursa Škole operatike Više vojne akademije. Od 1952. do 1955. je načelnik odjeljenja Prve uprave Generalštaba JNA. Od septembra 1955. do septembra 1956. komandant je divizije u Leskovcu, a od septembra 1956. do septembra 1957. komandant divizije u Kumanovu. Od septembra 1957. do septembra 1959. načelnik je štaba Komande područja u Skoplju. Od septembra 1959. do marta 1962. komandant područja u Slavonskoj Požegi. Od 1962. do 1967. načelnik je Vojne akademije kopnene vojske u Beogradu, a od 1968. do 1973. načelnik Glavnog štaba teritorijalne odbrane Vojvodine.

Dulić je 1970. godine penzioniran u činu general-potpukovnika.

Umro je 29. srpnja 2006.

Nosilac je mnogih visokih odlikovanja.

Narodnim herojem proglašen je 24. jula 1953. godine.