Rođena je 16. novembra 1913. u Ljubljani, Slovenija. Majka joj je u Ljubljani radila kao kuharica. Nije bila udata pa je Rezku, vanbračno dijete, staru tek šest sedmica, odnijela u selo Spodnja Loka, kod Krašnje, i ostavila je porodici Pohlin da se stara o njoj. Posle prvog svjetskog rata, Rezkina majka otišla je u Beograd, i tamo se udala. Kćerki je povremeno slala male sume novca, i vrlo rijetko dolazila da je obiđe.

Rezka je živjela na selu, a u osnovnu školu išla je u Krašnje. Posle četrnaeste godine, zaposlila se kao služavka u Domžalama, a 1929. godine postala je radnik tekstilne fabrike "Eifler" u Ljubljani. Stanovala je u sobičku, u selu Črnuče, kod Ljubljane. U fabrica se uključila u sindikat, radila je u kulturno-prosvjetnim društvima koja su bila pod utjecajem partije. Zbog učešća u štrajku, otpuštena je s posla, pa odlazi u Kranj i zapošljava se u tekstilnoj fabrici "Jugočeška".

Kad je, 1936, u Kranju počeo veliki štrajk tekstilaca, kome su se uskoro pridružile mnoge tekstilne fabrike ćele Jugoslavije, Rezka se istakla hrabrošću. Vlasnik fabrike naredio je mašinovođi da lokomotivom izvuče iz fabričkog kruga više vagona kemikalija. Rezka je legla na šine, a njen primjer su sledile mnoge njene drugarice. Mašinovođa je zakočio lokomotivu nepun metar od Rezkine glave, i otkazao poslušnost vlasniku.

Naravno, Rezka je, čim su vlasti silom ugušile štrajk, opet otpuštena. Izvjesno vrijeme radi u Otočama, u tekstilnoj zadruzi koju su posle štrajka formirali otpušteni radnici. Nekoliko mjeseci radila je u fabrici "Beer-Hribernik", na Brodu kod Ljubljane, a posle kratkog vremena ponovo je primaju na posao u fabriku "Eifler"; vlasnik je postigao kompromis s fabričkim sindikatom koji je, između ostalog, postavio i uslov da se na posao vrate svi otpušteni radnici. Tih godina Rezka učestvuje u mnogobrojnim akcijama Partije. Između ostalog, prikuplja pomoć za Španiju; i sama se javlja kao dobrovoljac, ali su je, kao ženu, odbili. U Partiju je primljena krajem 1939. Iduće godine udala se za radnika Toneta Dragara.

Posle aprilskog rata 1941. godine, Črnuče, gdje su stanovali Dragarevi, ostali su u njemačkoj okupacionoj zoni, dok je Ljubljana, gdje su oni bili zaposleni bila u i talijanskoj zoni. U početku su okupatori propusnicama dozvoljavali prijelaz demarkacione linije i odlaženje na posao. Kad su, posle njemačkog napada na SSSR, počela hapšenja komunista Rezka je prešla u ilegalnost, krila se kod rođaka i prijatelja. Suprug joj je ostao u Ljubljani odakle je 1942. otišao u partizane, i 1945. godine poginuo kao potporučnik u Slovenskom primorju.

Rezka u julu 1941. postaje borac Rašičke partizanske čete. Ova četa, iz koje je izraslo pet narodnih heroja, operirala je na malom prostoru, sjeverno od Ljubljane, usred ravnice isprepletene mnogobrojnim putevima a ipak je, bar u početku, postigla značajne uspjehe. Posle uništenja jednih njemačkih kola i pogibije šest članova posade, počeli su Nijemci jakim snagama da pretražuju šumu. Rašička četa je razbijena, i partizani su se po grupama pokušali probiti. Jedna takva grupa, u kojoj je bila i Rezka, skrila se u selu Sela, kod Vodica. Zbog izdaje jednog dezertera, Nijemci su grupu otkrili, petoricu partizana bez oružja su zarobili, a dvojica su u borbi poginuli.

U zatvoru Begunje Rezku su mučili i zlostavljali, i na kraju je, kao prvu ženu — partizana u Gorenjskoj, zajedno sa šesnaest drugova, streljali na zgarištu pilane kod sela Lancovo, koju su partizani spalili.

Kad su je, 17. oktobra, doveli na gubilište, odbila je da joj vežu oči. Prije no što je plotun planuo, viknula je: "Pucajte, ali znajte, da nećete pobijediti!"

Narodnim herojem proglašena je 15. jula 1952. godine