Rođen je 3. januara 1909. u selu Klipino Brdo, Vojnić, Hrvatska. Potječe iz siromašne seljačke porodice. Kao dječak, živio je s majkom i ujakovom porodicom. Mali Božidar je rano upoznao težinu seljačkog života. Njegov dan je bio ispunjen čuvanjem ujakove stoke. Zbog toga nije ni mogao završiti više od tri razreda osnovne škole. S četrnaest godina, majka ga je uspjela poslati na učenje pekarskog zanata u Vojnić. Poslije završetka zanata, Božidar je najprije radio u Krnjaku, Slunju, a zatim u Karlovcu.

Od 1926. do 1934. radio je u raznim pekarskim radionicama, ali uvijek kratko, jer su ga poslodavci otpuštali zbog njegovih zahtjeva za poboljšanje života radnika. U osamnaestoj godini postao je član URS-ovih sindikata; zapažen je medu pekarskim i kožarskim radnicima Karlovca. Izvjesno vrijeme radi i u Dugoj Resi, gdje se ističe u organizaciji štrajkova. Revolucionarni rad nastavlja i za vrijeme služenja vojnog roka. Uspijeva pobuniti pekarsku četu u pekarsko-intendantskom skladištu.

Poslije odsluženja vojnog roka, Dakić učestvuje u raznim akcijama u Karlovcu. On je organizator velikog broja štrajkova pekarskih, kožarskih i drugih radnika. Godine 1934. postao je član KPJ. Zbog njegove aktivnosti, policija ga hapsi i, poslije trideset dana zatvora, protjeruje iz Karlovca sa zabranom povratka u grad. Božidara ponovo hapse u njegovom selu Klipino Brdo, i zatvaraju u Vukmaniću. Poslije 60 dana, pušten je na slobodu, ali revolucionar ni tada ne miruje. On ubrzo organizira štrajk radnika na željezničkoj stanici Vojnić, i štrajk kožarskih radnika u Karlovcu, koji traje 5 dana. I drugi put je protjeran iz Karlovca. Sada odlazi u Zagreb. Kako nije mogao naći posao u svojoj struci, zaposlio se kao zidarski radnik. Dakić nastavlja i ovdje političku aktivnost u sindikatu, i onda kad ga majka savjetuje da se kani štrajkova, on joj odgovara: "Za stvar radnika glavu, život ću dati".

Brzo zapažen, vlasti ga 1936. proganjaju iz Zagreba. Bez zaposlenja, Božidar traži posao u Vinkovcima, Sarajevu i Beogradu, ali ga nigdje ne primaju.

Čim je, jula 1936, počeo građanski rat u Španiji, Božidar odlazi da se tamo bori protiv fašizma. U redovima internacionalnih brigada borio se na raznim bojištima Španije. Poslije poraza španske republike, našao se u koncentracionom logoru u Francuskoj, i u Njemačkoj u logoru Meusen. Ima nekoliko sačuvanih dopisnih karata koje je iz logora uputio majci. On ni u logoru ne miruje. Pita majku za svog druga Josipa Kraša i druge poznate revolucionare. Pored svih prepreka u hitlerovskoj Njemačkoj, Dakić uspijeva, 1941, doći u porobljenu domovinu. Tu se odmah aktivno uključuje u pripreme ustanka protiv okupatora i njegovih slugu. Po zadatku Partije ostaje u okupiranom Zagrebu. Kao član, a potom i sekretar Mjesnog komiteta KPH za Zagreb, Dakić je organizator velikog broja ilegalnih diverzantskih akcija u gradu. Zagreb i njegove ulice još odranije dobro je poznavao ovaj iskusni revolucionar. To mu je omogućavalo da, i pored ustaškog terora, izvede nekoliko sabotaža i diverzija. Na izvršenju takvog jednog ilegalnog zadatka Dakić je, 9. novembra 1941. godine, uhapšen u Zagrebu.

U ustaškoj policiji Božidar je, prilikom pretresa, potegnuo revolver i ubio jednog ustašu, a dvojicu ranio. Pokušao je da pobjegne, no nije uspio. Podvrgnut je mučenju. Ali, ni ustaška svirepost nije pokolebala prekaljenog revolucionara. Dakić ništa nije rekao, nikoga nije odao, čak ni svoje ime. Ubijen je u Maksimiru, novembra 1941. Ustaše su tek kasnije, pomoću daktiloskopije, saznale njegovo ime.

Njegova junačka smrt već u prvim danima žestokog ustaškog terora bila je poticaj za još odlučniju borbu.

Narodnim herojem proglašen je 27. aprila 1946. godine.