Rođen je 2. oktobra 1918. u Gospiću, Hrvatska. Mladost je proveo u siromašnoj radničkoj porodici u Gospiću, gdje je, pored osnovne škole, završio i četiri razreda gimnazije. Pošto zbog siromaštva nije mogao da nastavi školovanje u gimnaziji, roditelji su ga uputili u podoficirsku školu Jugoslovenske vojske, koju je s uspjehom završio. Posle toga službovao je u Skoplju kao rukovodilac administracije artiljerijske baterije. Tu je došao u dodir s naprednom omladinom i radničkim pokretom. Da bi onemogućio proganjanje komunista koji su služili vojsku u njegovoj bateriji, tajno je uništavao dokumenta koja je za njima slala policija iz njihovih mjesta stanovanja, A 1939. odbio je da sa svojim vodom puca u demonstrante koji su na skopskim ulicama protestirali protiv okupacije Albanije od strane fašističke Italije. Zbog toga je bio uhapšen, i posle izlaska iz zatvora premješten u Kraljevo. Tu se povezuje s naprednim radnicima iz Fabrike vagona i uključuje u rad njihovog sportskog društva "Željezničar".

Prilikom kapitulacije Jugoslovenske vojske, aprila 1941. Nijemci su ga dva puta zarobljavali, ali je oba puta uspeo da pobjegne i vrati se u Kraljevo. Čim su počele pripreme za oružani ustanak, Velebit se opredjeljuje za oružanu borbu protiv okupatora; po direktivi Partije, odlazi na Goč, gdje se pridružuje tamošnjoj grupi partizana i učestvuje u prvim oružanim akcijama na području Kraljeva. Već tada je zapažen kao hrabar i odlučan borac.

Među mnogim borcima koji su se pred kraj 1941. povukli iz Srbije u Sandžak, a zatim u Bosnu, bio je i Velebit. Kad je formirana 1. proleterska narodnooslobodilačka udarna brigada, 21. decembra 1941, postavljen je za komandira Čete pratećih oruđa, zatim je bio zamjenik komandanta 4. kragujevačkog, i komandant 5. beogradskog bataljona.

U svim velikim borbama koje je 1. proleterska brigada vodila na području Bosne, Hercegovine i Crne Gore, Velebit je stalno ispoljavao hrabrost, a kao komandant smjelost, odlučnost, vještinu i upornost u komandiranju. Prilikom napada na Teslić, na Novu 1943. godinu, kad je uspeh bio doveden u pitanje, ponovo je, na čelu bataljona, jurnuo u grad, zarobio topove, a zatim gađajući iz streljačkog stroja pomogao u zauzimanju utvrđenih zgrada i granatama iz topa uništio oklopni voz. Time je omogućio drugim jedinicama, koje su tada napadale na grad, da ga lakše osvoje i dođu do velikog plijena. U napadu na Šujicu, decembra 1943, bio je ranjen.

U proljeće 1944. postavljen je za komandanta 1. brigade 6. ličke proleterske divizije. Njom je uspješno komandirao u toku borbi i marševa od Drvara do Srbije, zatim u razbijanju četnika u Srbiji, oslobođenju Valjeva i Beograda. Posle oslobođenja Beograda, primio je dužnost komandanta artiljerije 6. ličke proleterske divizije, a zatim i njene artiljerijske brigade, i na toj dužnosti u meo je da se nade u pravo vrijeme i na pravom mjestu, da ličnim primjerom ohrabri i potakne na izvršenje zadatka. Tako je, krajem aprila 1945, kad su njemačke snage protunapadom ugrozile artiljerijsku brigadu i pozadinu 6. ličke proleterske divizije, kod Kreštelovca, uspješno organizirao obranu pješadijskim oružjem, nanio velike gubitke Nijemcima i odbio njihov napad.

Posle oslobođenja, završio je Višu vojnu akademiju u SSSR-u i Višu vojnu akademiju JNA. Obavljao je visoke vojne dužnosti u štabu korpusa, Armije i u Saveznom sekretarijatu za narodnu obranu. Penzioniran je kao general-potpukovnik JNA. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više ratnih i mirnodopskih odlikovanja.

Narodnim herojem proglašen je 20. decembra 1951. godine.