Rođen je u selu Fužine kod Rijeke, Hrvatska, decembra 1918. godine. Građansku školu završio je u Delnicama, a Građevinski odsjek Srednje tehničke škole u Zagrebu 1937. godine. Kao građevinski tehničar radio je na izgradnji putova i hidroelektrane Vinodol, a kako je još 1936. godine postao član SKOJ-a povezao se s naprednim radnicima, pa je 1939. godine postao i član KPJ. Krajem 1940. godine završio je školu rezervnih oficira-pilota u Pančevu, i u sastavu izviđačke eskadrile učestvovao je u aprilskom ratu 1941. godine. Na partijskom sastanku u Crikvenici, augusta 1941. godine, izabran je za sekretara partijske ćelije, a sredinom septembra za filana Okružnog komiteta KPH za Hrvatsko primorje. Dobio je vrlo odgovornu dužnost da, u uslovima ilegalnog rada, rukovodi tehnikom OK za Hrvatsko primorje, što je Bubanj s uspjehom obavljao šaljući preko partijskih kanala biltene i ostali materijal partijskim organizacijama, organizujući ilegalna boravišta i prebacivanje drugova. Ilegalni rad prekinut je 7. novembra 1941. godine, kada su zbog provale u Kraljevici Talijani saznali da se tehnika OK nalazi u Crikvenici i da njome rukovodi Viktor Bubanj. Tehnika je na vrijeme sklonjena u Novi Vinodol, a Viktor je prešao u partizane, u Ličku četu.

Kao vođa diverzantske grupe, Viktor je sa svojim drugovima uspeo da, krajem 1941. i početkom 1942. godine, ošteti tri talijanske kompozicije, pri čemu se istakao kao vrlo hrabar, snalažljiv i odlučan borac. Postao je ubrzo komandir voda, pa čete, a u maju 1942. godine postavljen je za komandanta Prvog primorsko-goranskog partizanskog odreda. U zasjedi koju je s odredom postavio kod Brinja uspeo je da uništi jaku talijansku motoriziranu kolonu a zatim je, posle dvodnevnih borbi, s odredom zauzeo i ustaško uporište Modruš. Po naređenju Glavnog štaba Hrvatske, Bubanj je s 1. i 2. udarnim bataljonom, zajedno s kordunaškim partizanima, učestvovao u čišćenju ustaških garnizona u Kordunu. Njegovi bataljoni su napali zloglasno uporište Blagaj kod Veljuna i uništili neprijatelja, a zatim, pri povratku u Gorski Kotar, usred dana iznenada su napali Talijane kod Tisovca, što je onemogućilo dalje paljenje Jasenka i Drežnice. U toj borbi likvidirano je oko 300 i talijanskih vojnika, a oko 40 je zarobljeno.

Kada je, 12. oktobra 1942. godine, formirana u Drežnici 6. udarna primorsko-goranska brigada, za njenog komandanta postavljen je Viktor Bubanj. Na toj dužnosti ostao je do kraja 1942. godine, kada je određen za zamjenika komandanta Pete operativne zone Hrvatske, a 17. marta 1943. godine postavljen je za komandanta Četrnaeste primorsko-goranske brigade, baš u jeku nove ofanzive Talijana na Drežnicu. S ovom brigadom vodio je uporne borbe s talijanskom divizijom "Murđe", s ustaškim i četničkim jedinicama, kod Žute Lokve, a zatim se, kao vest i samostalan komandant, ističe u bici za Senj, septembra 1943. godine, kada je potisnuo diviziju "Murđe" i oslobodio Senj.

U toku VI ofanzive uspeo je s brigadom da se izvuče iz neprijateljskog okruženja u pravcu Gorskog Kotora, a u toku zime 1943—1944. vodio je uporne borbe s neprijateljem u Lici i ugrožavao ustaško uporište u Gospiću, sprečavajući njegovo snabdijevanje.

Aprila 1944. godine Bubanj je kao pilot, s grupom naših mlađih pilota, upućen u SSSR na obuku, i 1. maja 1945. godine postavljen je za političkog komesara novoformiranog 254. lovačkog avio-puka, koji je septembra 1945. preletio u oslobođenu domovinu i ušao u sastav Jugoslovenskog ratnog vazduhoplovstva.

Kao pilot-lovac, Bubanj je ubrzo postavljen za komandanta avio-divizije u Zagrebu gdje je, koristeći se bogatim iskustvom NOR-a i sa školovanja, prionuo s velikom energijom da što prije borbeno osposobi svoje mlade pukove. U jesen 1946. godine postavljen je na još odgovorniju dužnost Načelnika štaba Komande JRV, a 1954. godine, po završenoj Višoj vojnoj akademiji, prelazi na dužnost komandanta avio-korpusa u Zagrebu, zatim prima dužnost zamjenika komandanta Ratnog vazduhoplovstva i protuzračne odbrane i pomoćnika državnog sekretara za narodnu obranu. Paralelno s ovim odgovornim komandnim dužnostima, general-pukovnik Bubanj obavljao je i mnoge partijske dužnosti. Bio je član punomoćstva CK SKJ za RV i PVO i član Konferencije SK za Jugoslovensku narodnu armiju.

Više od dvadeset godina Bubanj je bio aktivan pilot, leteći i na najsuvremenijim avionima, tako da je svoje komandantske dužnosti obavljao vrlo stručno, unoseći u posao nesumnjive lične kvalitete, samostalnost i maštovitost. Održavao je vrlo bliske i drugarske veze letačkim sastavom RV uvažavajući njihove napore i tražeći da se oni cijene imajući pri tom stalno pred očima što veću borbenu osposobljenost jedinica.

Za sve ovo vrijeme mnogo se bavio teorijskim radom s područja vojnih nauka, tako da je, pored većeg broja tekstova, objavio i knjige "Čovjek u prostoru" i "Treća dimenzija rata", za koju je dobio nagradu državnog sekretara za narodnu obranu, a potom je izašla i njegova knjiga "Doktrina pobjede", u kojoj je teorijski razrađena naša doktrina općenarodne obrane. Kao istaknuti visoki vojni rukovodilac, Bubanj je, januara 1970. godine, postavljen za načelnika Generalštaba JNA. Na toj dužnosti se istakao svojim doprinosom razvoju i modernizaciji naših oružanih snaga, a naročito u praktičnom ostvarivanju organizacije općenarodne odbrane. Sa svojim suradnicima, Bubanj je bio glavni planer i rukovodilac velikog manevra "Sloboda — 71". Bio je i član Savjeta narodne obrane, Predsjedništva SFRJ.

Naprežući do krajnosti sve svoje fizičke i psihičke sposobnosti, Viktor Bubanj je do kraja nastojao da što više odgovori mnogobrojnim obavezama i dužnostima, što je doprinijelo njegovoj preranoj smrti, 15. oktobra 1972. godine.

Narodnim herojem proglašen je 27. novembra 1953. godine.