Rođen je 5. februara 1914. u selu Ploča, Gračac, Hrvatska. Dijete je siromašnih zemljoradnika. Poslije osnovne škole napustio je roditeljsku kuću i krenuo u svet. Radio je najteže fizičke poslove širom zemlje, a izvjesno vrijeme i u kudeljari i ciglani u Vukovaru, i upoznao bijedu i gorčinu eksploatacije. Neposredno pred rat, prihvatio se službe u žandarmeriji. U toku aprilskog rata i kapitulacije jugoslavenske vojske, nije dozvolio da ode u zarobljeništvo, već se vratio u rodno selo.

Mirko je odmah, bez kolebanja, prihvatio poziv KPJ za oružani ustanak. U oružanoj borbi protiv okupatora i domaćih izdajnika video je jedini put ka pravoj slobodi, pa je uporno i oduševljeno radio na pripremama za ustanak u svom selu. Objašnjavao je potrebu borbe protiv (talijanskih okupatora, koji su na recima bili "zaštitnici" srpskog naroda od ustaškog terora, a, u stvari, bili glavni krivci za sve ono što je donijela okupacija. Takvim radom brzo je stekao ugled i popularnost ne samo u svom, već i u okolnim selima. Za rad i odanost narodnooslobodilačkoj borbi i KPJ mu je odala priznanje, primivši ga 1941. za svog člana.

Kada je u selu, početkom augusta 1941, formirana Pločanska četa (odred), borci su za njenog komandira izabrali Mirka. U prvoj oružanoj akciji u ustanku, 5. augusta 1941, prilikom napada na ustašku posadu u selu, on komandira četom i već se tada ističe kao hrabar borac i umješan komandir, što mu još više podiže ugled i popularnost među borcima i u narodu. U narednim borbama čete, sprečavajući napade ustaša i Italija na iz Lovinca i sa željezničke stanice Raduč na oslobođenu teritoriju, Mirko je stalno u prvim borbenim redovima. Postao je primjer neustrašivosti i revolucionarnosti, zbog čega je izabran za člana Kotarskog komiteta KPH za kotar Kad je, ujesen 1941, formiran 1. lički NOP odred "Velebit", Mirko je postao komandir 1. čete. 1. bataljona tog Odreda. Kao i u ranijim borbama protiv ustaša, on se odlučnošću ističe i u napadu na Talijane, početkom januara 1942, u rodnom selu, zatim u sprečavanju njihovog prodora preko Pločanskog klanca ka Udbini, krajem marta te godine, kada su Talijanske snage imale gubitke od oko 50 mrtvih i više desetina ranjenih. Aprila 1942. godine, Mirko s četom u nezadrživom jurišu zauzima selo Vranik, u kome se nalazila jaka ustaško-domobranska posada. U napadu četiri partizanska bataljona na ustaško-domobransku posadu u Podlapači, početkom jula — vesto manevrirajući četom, a naročito smjelim jurišom i bombama—zauzima najjače utvrđenje iznad Podlapače, i time odlučujući doprinosi općem uspjehu svih jedinica koje su tada zauzele to selo.

lako je u međuvremenu postao zamjenik komandanta 1. bataljona 1. ličkog odreda, Mirko u napadu njegovog bataljona, sredinom jula, na brdo Oštru i okolna ustaška uporišta u neposrednoj blizini Gospića, rukovodi napadom jedne čete na Strelište, l kao rukovodilac volio je da se nađe uz onu četu ili vod koji su imali najteži borbeni zadatak, da bi u odsudnim trenucima ulio samopouzdanje borcima. Međutim, u ovoj borbi, jurišajući u streljačkom

stroju, pogođen mitraljeskim metkom, pao je zajedno s još sedam svojih suboraca, 14. jula 1942. godine.

Da bi sačuvali uspomenu na svog omiljenog suborca i starješinu, borci su 1. bataljonu 1. ličkog NOP odreda dali ime "Mirko Štulić".

Narodnim herojem proglašen je 27. novembra 1953. godine.