Rođen je 13. novembra 1915. u Ljubljani, Slovenija, u mnogočlanoj porodici. Otac mu je po zanimanju bio kovač. Stane je učio pekarski zanat.

Godine 1936. otišao je na odsluženje vojnog roka u Kraljevicu, kod Sušaka, ali se s prvog odsustva više nije vratio, već je, 4. novembra 1936, pobjegao u Španiju, kamo je, zbog mnogih teškoća na putu, stigao tek sredinom maja 1937. godine, Borio se u internacionalnim brigadama, bio je na toledskom frontu i učestvovao u borbama za Estramanduru. Tamo je dobio ime Daki.

Poslije pada španske republike, povukao se u Francusku, gdje je bio interniran u koncentracioni logor Girs. U septembru 1940. uspelo mu je da pobjegne, pa je preko Njemačke, Salcburga i Maribora stigao u Stenjevec, kraj Zagreba. Maja 1941. vratio se u Ljubljanu. Već 26. jula 1941. otišao je u partizane, na Mokrec kod Ljubljane, gdje je primljen u KP.

Kao mitraljezac Loške čete, Krimskog partizanskog bataljona, izvanredno se istakao u borbi za Lož, u oktobru 1941. Kad je razbijen Krimski bataljon on se, zajedno s Ljubom Šercerom, vratio u Ljubljanu, gdje su ga Talijani, novembra 1941, uhapsili. Kad je pušten iz zatvora, otišao je partizanima na Kožljek, kod Borovnice; tamo je postavljen za komandira partizanskog logora.

Prvog i drugog februara je, s 3. partizanskim (ili "Šercerovim bataljonom"), učestvovao u napadu na željezničku stanicu Verd. Krajem marta 1942. formirao je Leteću (ili Proletersku patrolu), koja je bila u sastavu "Šercerovog bataljona", i bio njen komandir. S njom je učestvovao u borbama za oslobođenu teritoriju na Igu i obližnjim selima. Aprila 1942. je formiran Peti bataljon Notranjskog odreda, i Daki je postao njegov komandant.

Šesnaestog jula 1942. imenovan je za zamjenika komandanta 1. slovenske udarne brigade "Tone Tomšič". U talijanskoj ofanzivi na Rogu, teško je ranjen u Ratežu, 10. kolovoza 1942, i prevezen u bolnicu u Novom Selu, Hrvatska.

Poslije povratka iz bolnice, preuzeo je, 25. oktobra 1942, funkciju zamjenika komandanta Slovenačke udarne brigade "Ivan Cankar". Dvadeset šestog decembra je, kao zamjenik komandanta, ponovo vraćen u brigadu "Tone Tomšič", s kojom je učestvovao u uništavanju mnogih belogardističkih uporišta u Dolenjskoj. U martu 1943, brigada je učestvovala u ofanzivi prve četiri slovenačke brigade na Suhu Krajinu i na Žužemberk. Jula 1943, Daki je postao komandant te brigade.

Poslije kapitulacije Italije, Dakijeva brigada je uništavala okupatorsko-belogardistička uporišta u Velikim Laščama, Ribnici i na gradu Turjak. Krajem godine je vodio borbe na Mašunu, za uporišta Grahovo, Velike Laste i Kočevje, U blizini Dolenje Vasi je ponovo ranjen i poslat na liječenje.

Dva mjeseca je bio u partijskoj školi na Rogu, a 3. aprila 1944. je poslat u oficirsku školu u Metliku. Dvadeset četvrtog maja se vratio i postao zamjenik komandanta 15. divizije, s kojom je uspješno vodio borbe za Novo Mesto i Žužemberk.

Poslije uništenja uporišta u Žužemberk u. imenovan je, u junu 1944, za komandanta 18. divizije, s kojom je učestvovao u uništenju Štampetovog mosta.

Oktobra 1944, poslat je u Glavni štab NOV i POS, i imenovan za operativnog oficira. Novembra iste godine, poslat je na školovanje u SSSR, gdje je završio Vojnu akademiju "Vorošilov" u Moskvi. U zemlju se vratio tek poslije oslobođenja u novembru 1945, i tada je imenovan za komandanta 43. i 2. divizije KNOJ-a.

Petnaestog kolovoza 1946. preveden je u rezervu, s činom pukovnika, poslije čega je bio službenik Kontrolne komisije Slovenije, zatim Ministarstva poljoprivrede, funkcioner u Glavnom odboru Saveza boraca NOR Slovenije i Muzeja narodnog oslobođenja u Ljubljani.

Odlikovan je ordenom narodnog heroja, kao prvi živi Slovenac.

Narodnim herojem proglašen je 20. oktobra 1944. godine.