Rođen je 8. septembra 1923. godine u Zloselu, Kupres, Bosna i Hercegovina, u siromašnoj seljačkoj porodici.

U rodnom selu završio je četiri razreda osnovne škole, dva razreda gimnazije u Travniku, i Srednju zanatsku školu, s elektromehaničkim zanatom, u Željezničkoj ložionici u Sarajevu.

Družeći se s naprednim radnicima u Ložionici, vrlo mlad se opredjeljuje za radnički pokret. Kao šesnaestogodišnjak,

1939. godine primljen je za člana SKOJ-a. a 1941. za člana Partije.

Raštegorac je, kao napredan omladinac, zatvaran 1940.

godine, a dva puta 1941.

Aktivan je u pripremama za podizanje ustanka. Oktobra 1941. stupio je u Igmanski odred. Po zadatku Partije, dolazio je nekoliko puta u Sarajevo, gdje izvršava brojne zadatke. Petog marta 1942. godine stupio je u 1. proletersku brigadu.

Među proleterima, prvo vatreno krštenje Ante je imao 9. maja 1942. godine, na Večerinovcu, kod Mojkovca, i pokazao veliku hrabrost. Bio je među prvim borcima koji su 3. juna, u Dobrom Dolu na Durmitoru, upali među četnike Pavla Đurišića. Više puta se istakao u vrijeme pohoda proleterskih brigada s Vrhovnim štabom u Bosansku krajinu. Njegova je velika zasluga (jedini je znao da rukuje lokomotivom) što je 1. bataljon, prilikom zauzimanja Konjica, uništio 60 lokomotiva s uređajima. Kao pomoćnik puškomitraljesca, istakao se u borbama za Duvno, Šćit, Bugojno, a naročito na Borovoj glavi, nedaleko od Šujice, gdje je njegov bataljon osam dana i noći vodio borbu s ustaškom "Crnom legijom". Kao veoma snalažljiv borac, istakao se i u borbama za Livno, Ključ, Bosansko Grahovo, Jajce.

Decembra 1942. dobio je "šarac". Kao puškomitraljezac, bio je neustrašiv u borbama s četnicima na Jošavki i oko Mrkonjića. U danima IV ofanzive posebno se istakao u borbama na Ivan-planini, kod Čičeva i Glavatičeva. U poznatoj bici na Drini, aprila 1943, prvi je prešao nabujalu reku, sa svojim "šarcem" omogućio je prijelaz 1. bataljona preko hladne rijeke. Takav je i u borbama u V ofanzivi: kod Brodareva, na Zlatnom boru, Vučevu, Sutjesci, Balinovcu, i u borbama u istočnoj Bosni posle ove velike operacije.

U stroju 1. proleterske brigade ranjen je tri puta, da bi, u borbi od 1. augusta 1943. godine, pri prijelazu rijeke Bosne kod Nemile, izgubio i oko, što ga je i odvojilo od proletera. Posle ozdravljenja, upućen je u Prateći bataljon Vrhovnog štaba, u kojem ostaje do aprila 1944. godine, kada je, s četom prikupljenih avijatičara i mornara, u ulozi komesara grupe (čete), upućen na otok Vis. S Visa odlazi u Komandu baze NOVJ u Bari (Italija), gdje je raspoređen na dužnost komandanta bataljona, s kojim je, krajem oktobra 1944. godine, stigao u Beograd i ušao u sastav gardijske brigade, a februara 1945. godine postavljen je za komandanta brigade 3. beogradske divizije KNOJ-a. Kao starješina jedinice KNOJ-a, ističe se u uništenju neprijatelja u Beogradu i bližoj okolini.

Posle rata i završene vojne škole, bio je komandant brigade, komandant 6. divizije KNOJ-a, viši savjetnik u SUP Jugoslavije, direktor poduzeća... Bio je generalni direktor Poslovne zajednice Beograd-Bar.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više odlikovanja.

Narodnim herojem proglašen je 20. decembra 1951, godine.