Rođena je 26. aprila 1909. u selu Izbištu, Vršac, Vojvodina, u siromašnoj seljačkoj porodici. Tekstilni radnik. Osnovnu školu završila je u rodnom mjestu, a nižu gimnaziju u Vršcu. Kao 18-godišnja djevojka došla je u Beograd, sa svojim bratom Isom Jovanovićem, zaposlila se u tekstilnoj fabrici "Elka" (poslije oslobođenja, tekstilna fabrika "Anđa Ranković") i odmah se uključila u borbu revolucionarnog radničkog pokreta.

Došla je u Beograd u vrijeme kada se u radničkom pokretu vodila odlučna borba između raznih struja, a u Partiji između lijeve i desne frakcije. Ubrzo poslije dolaska u Beograd, našla se među onim mladim radnicima, komunistima i skojevcima koji su beskompromisno poveli borbu protiv frakcionaštva, za jedinstvo Partije.

Poslije godinu dana požrtvovanog političkog rada, 1928. primljena je u SKOJ. Njena politička aktivnost od tada se još više pojačava. Zbog svoje dobrote i skromnosti, požrtvovanja i predanosti radu i političkoj djelatnosti, brzo je osvojila simpatije svojih drugova i drugarica, tekstilnih radnika.

U najtežim uvjetima šestojanuarske diktature nastavila je političku djelatnost u Beogradu, s grupom neuhapšenih komunista i skojevaca. Već 1930. uhapšena je, i u zatvoru beogradske Glavnjače mučena i danonoćno saslušavana, ali ništa nije priznala. U nedostatku dokaza, puštena je iz zatvora i protjerana u rodno mjesto, u selo Izbište. Tu je, sa Žarkom Zrenjaninom i drugim komunistima, nastavila političku djelatnost, pa je te godine i primljena u KPJ.

Već 1932. ponovo je u Beogradu; zapošljava se kao tekstilni radnik na Karaburmi, i odmah se uključuje u revolucionarni radnički pokret. Ubrzo je postala i sekretar partijske ćelije tekstilaca. Ideje Partije širila je među radnicima putem legalnih formi rada: izleta radničke omladine, kulturno-umjetničkih i radničkih društava... Zajedno s Vukicom Mitrović, a kasnije i Milošom Matijevićem, od sredine tridesetih godina politička djelatnost među tekstilnim radnicima u Beogradu je pojačana i postala svestranija.

Anđa je bila jedan od organizatora i rukovodilaca velikog štrajka tekstilnih radnika na Karaburmi, krajem decembra 1937, i u prvoj polovini januara 1938. godine. Od početka 1938. bila je član rejonskog komiteta KPJ na Karaburmi. Do aprila 1941. pet puta je hapšena i tri puta protjerivana u rodno mjesto. Pred policijom je bila nepokolebljiva i odlučna, podnoseći mučenje i odbijajući optužbe.

Poslije okupacije zemlje, do jeseni 1941 ilegalno je radila u Beogradu. Učestvovala je u pripremama sabotaža i drugih akcija u gradu. Polovinom septembra 1941. iz Beograda je prešla na slobodnu teritoriju zapadne Srbije, gdje je, do povlačenja glavnine partizanskih snaga u Sandžak, u novembru 1941, radila kao partijski radnik na terenu užičkog okruga i u Užičkom odredu.

Kada je formirana 2. proleterska brigada, 1. marta 1942. godine, izabrana je za zamjenika političkog komesara i partijskog rukovodioca čete u 4. bataljonu ove brigade. Bila je po

prirodi tiha, ali poduzimljiva i veoma hrabra. Služila je kao primjer ostalima, kako se valja bespoštedno boriti, ali i čuvati i voljeti svoje drugove.

Poginula je u jurišu, 11. juna 1942. na Gatu, kod Gacka, u dotad najkrvavijem i najžešćem sukobu 2. proleterske brigade s četnicima u sjeveroistočnoj Hercegovini. Četnici su tog dana iznenadili 4. bataljon 2. proleterske brigade. U krvavoj borbi prsa u prsa palo je 50 proletera, među njima i Anđa Ranković.

U ovoj borbi pokazala posebnu hrabrost i prisebnost. Sama je uništila grupu četnika koji su jurišali da je živu zarobe. O njenoj smrti, njeni drugovi su zapisali: "Silna je bila, i pribrana. Išla je ispred nas sviju, i samo govorila: Naprijed, drugovi!"

Herojski je završila život baš onda kad je bila najpotrebnija Partiji, svom narodu i svom malom sinu.

Narodnim herojem proglašena je 6. juna 1953. godine.