Rođena je 1920. godine u Šapcu, Srbija. Još kao učenica šabačke gimnazije prišla je naprednom revolucionarnom pokretu, 1936. godine. Odmah je zapažena njena aktivnost i svojstva mladog revolucionara, pa je primljena u SKOJ. Veoma druželjubiva i neposredna, odlučna i hrabra, bila je pravi masovik-mladi komunist. Naročitu aktivnost pokazuje u radu s mladima šapca. Pored ostalog, pod njenim utjecajem organiziran je veoma uspješan štrajk učenika srednjih škola u Šapcu. Bila je i jedan od organizatora demonstracija protiv skupoće u svom rodnom gradu, 1938. godine.

Posle završene gimnazije upisuje se na Medicinski fakultet u Beogradu, gdje nastavlja revolucionarnu aktivnost. Učestvuje u mnogim demonstracijama koje je organizirala KPJ protiv buržoaskog režima. Zbog toga su je proganjala policija i žandarmerija. Sve je to prkosno podnosila, što joj je povećavalo popularnost medu studentima i radnicima Beograda.

Pošto je prošla kroz školu života, dobiva veliko priznanje—KPJ je prima u svoje redove 1940. godine.

Odmah posle okupacije zemlje, ostvaruje zadatke Partije radeći u partijskoj organizaciji Šapca. Aktivna je u skupljanju oružja, podizanju duha otpora, pripremama omladine i žena za predstojeće događaje. Prisustvovala je, krajem juna 1941. godine, sastanku kada je razrađivan Proglas CK KPJ od 22. juna 1941. Određena je da u Šapcu organizira udarne grupe i partijsko-politički rad. Posebno je zadužena za rad među mladima, s kojima održava ilegalne sastanke, dogovora se o skupljanju oružja i vršenju diverzantskih akcija.

Na okružnoj partijskoj konferenciji, 29. juna 1941. godine, izabrana je kao jedina drugarica u OK KPJ za šabački okrug.

Posle formiranja Podrinjskog odreda svestrano se angažira u radu sa ženama Podrinja. Nalazi se na čelu aktiva drugarica, a augusta 1941. godine rukovodi i kulturno-prosvjetnim odborom koji okuplja žene-antifašiste. Pod njenim utjecajem mnoge žene su odlazile da rade u Centralnoj partizanskoj bolnici u Krupnju, a ona sama je ostala da radi u štabu partizanskog odreda.

OK za šabački okrug zadužuje je da drži na partijskoj vezi ćeliju u Lešnici, srez Loznica. Ona organizira sastanak omladine Lešnice, koji je održan na obali Drine, gdje je dogovoreno da mladi komunisti i ostali omladinci odmah stupe u partizanski odred, što su i učinili.

Razvijajući političku aktivnost na terenu okruga, stalno je bila u opasnosti, jer je, obilazeći mjesta, mogla da bude otkrivena od neprijatelja NOP-a. I pored te opasnosti, ona je bila revolucionarno aktivna. Na vlastitu inicijativu prenosila je propagandni materijal i letke u Loznicu, da ih čita aktivistima ovog grada. Na tom putu susreli su je četnici, prepoznali i uhapsili. Posle zlostavljanja, pod pritiskom, bila je puštena, i po drugi put je išla na isti zadatak, a Četnici su je opet uhapsili. Zahvaljujući akciji partizanskih boraca, zajedno s grupom drugova spašena je sigurne smrti.

Kada se, posle neprijateljskog prodora u Podrinje, Mačvanski partizanski odred povukao, Vera je ostala da nastavi rad na terenu. Ali, ubrzo su je četnici i treći put uhapsili, sada u selu Tekerišu. Podvrgli su je strahovitom mučenju. Ništa nije priznala, pa su je četnici predali Gestapou u Žabac. Tamo su je fašisti ucjenjivali nudeći joj "slobodu" samo ako oda veze i one koji su radili za NOR i revoluciju. Vera je sve to odbila i nastavila da se ponosno i hrabro drži. Nijemci su je stavili na najstrašnije muke, prebili su joj i ruke i noge. Pošto nisu ništa uspeli da saznaju, osudili su Veru na smrt i strijeljali je marta 1942. godine, zajedno sa stotinak drugih komunista, skojevaca, boraca i rodoljuba.

U spomen Veri i zahvalnost za ono što je učinila za socijalističku revoluciju i bolju budućnost, dom studenata u Beogradu i Omladinski dom u Šapcu nose njeno ime.

Narodnim herojem proglašena je 6. jula 1953. godine.