Rođen je 15. aprila 1909. godine u Maloj Stijeni, Piperi, Podgorica, Crna gora, u siromašnoj seljačkoj porodici. Kao gimnazijalac u Beranama i Podgorici, aktivno je učestvovao u akcijama naprednog omladinskog pokreta, i postao je član SKOJ-a. Vojnu akademiju završio je 1932. godine, a zatim je prešao u zrakoplovstvo gdje je dobio, posle školovanja, zvanje izviđača i vojnog pilota.

Kada je, po nalogu Partije, Mitar Bakić, marta 1939. godine, osnovao od naprednih oficira u zagrebačkom garnizonu prvu partijsku ćeliju, Lazarević je bio njen član. U to vrijeme nekoliko puta sastajao se s generalnim sekretarom CK KPJ, drugom Titom, i osiguravao je njegovo ilegalno kretanje.

U toku aprilskog rata Lazarević je, kao kapetan-pilot Osmog bombarderskog puka učestvovao 6. i 7. aprila u napadima na njemački aerodrom kod Celovca, bombardirao je prugu Maribor — Grac, a učestvovao je i u poznatom napadu na Pečuj i Segedin, u kome je poginulo preko 80 % posada 69. grupe osmog puka.

Uspeo je da izbjegne zarobljavanje i povuče se u svoj rodni kraj, Pipere, gdje se odmah povezao s partijskom organizacijom, a od Pokrajinskog komiteta KPJ za Crnu goru bio je zadužen da u tom kraju vodi vojnu obuku, organizira jedinice i prikuplja oružje. Kada je počeo ustanak, Lazarević je postavljen za komandanta Veljebraskog sektora, s kojim vrši prve napade na Podgoricu. Kao zamjenik, a zatim i komandant Piperskog bataljona, istakao se u mnogim borbama, a posebno oktobra 1941. godine, u napadu na (talijansku kolonu kod Jelinog Duba, kada su uništena 42 neprijateljska kamiona i uništeno 270 talijanskih vojnika.

Veliki uspeh postigao je njegov bataljon i kod Rijeke Piperske, kada je ubijeno i zarobljeno oko 120 Talijana. Od juna 1942. godine za Lazarevića je nastupio težak i odgovoran period borbe, kada je, posle prelaska crnogorskih jedinica u Bosnu, kao iskusan borac i rukovodilac ostao na terenu podgoričkog i danilovgradskog sreza da, održavajući vezu s Okružnim komitetom, radi na ponovnom okupljanju boraca i stvaranju jedinica. Aprila 1943. godine, kada je došlo do spajanja s glavninom partizanskih snaga, Lazarević je već bio na čelu Zetskog odreda. Kao član štaba 3. divizije, probijao se iz neprijateljskog obruča u V ofanzivi, a posle prelaska u istočnu Bosnu bio je izvjesno vrijeme komandant takozvane Krivajske grupe jedinica, a potom načelnik štaba 3. divizije. Kada je Vrhovni Štab, oktobra 1943. godine, naredio prikupljanje zrakoplovaca iz jedinica NOV i POJ, Lazarević je okupio zrakoplovce s teritorije Crne gore i Sandžaka. Posle dužeg čekanja i dvadeset sedmodnevnog napornog marša, Lazarević je svoju grupu konačno doveo u Drvar, marta 1944. godine. Vrhovni štab ga je tada odredio za člana vojne misije u Velikoj Britaniji, u kom svojstvu je obavljao važne zadatke u Sjevernoj Africi i Italiji, gdje je znatno uticao da veći broj pripadnika Kraljevske vojske, a naročito zrakoplovaca, pređe u redove NOVJ.

Od oktobra 1944. godine, Lazarević s velikom energijom radi na formiranju zrakoplovnih pukova i divizija koje su, po ugovoru s SSSR-om predate našoj vojsci. Već 29. oktobra 1944. postavljen je za zamjenika komandanta vazduhoplovstva NOVJ, a od početka januara 1945. godine komandant je 42. jurišne divizije. Za komandanta Grupe zrakoplovnih divizija, u čiji

su sastav, pored jurišnika, ulazili 11. lovačka divizija, i 9. oblasna zrakoplovna baza postavljen je 15. marta 1945. godine. Komandirajući ovim zrakoplovnim snagama, koje su dale značajan doprinos u završnim operacijama za oslobođenje zemlje, Lazarević je ispoljio sve osobine neophodne za uspješno vođenje rata i najmodernijim sredstvima.

Posle rata, Lazarević je vršio mnoge najviše funkcije u Ratnom zrakoplovstvu i protuzračnoj odbrani. Penzioniran je 31. decembra 1964, u činu general-pukovnika JNA.

Pored većeg broja tekstova u stručnim časopisima, 1972. godine objavio je Knjigu "Vazduhoplovstvo u NOR-u 1941—1945".

Narodnim herojem proglašen je 27. novembra 1953. godine.