Rođen je 21. novembra 1911. godine u selu Šekularu, Berane, Crna Gora. Gimnaziju je učio u Peći i Prizrenu, i završio je s odličnim uspjehom. Godine 1931. upisao se na istorijsku grupu Filozofskog fakulteta Beogradskog univerziteta. Pretrpio je sve nedaće siromaštva djeteta bez oca. Već na prvoj godini studija opredijelio se za revolucionarni pokret. Prvih godina studija hrani se na đačkoj trpezi dobrotvornog ženskog društva ili jelom koje je preostajalo od bolesnika, a posle otvaranja Opće studentske menze (1934) zaposlio se u njoj kao konobar. Član SKOJ-a je od 1933, a član Partije od 1936. godine. Svake godine bio je biran u upravu Udruženja studenata-istoričara, a najčešće je bio sekretar ili potpredsjednik uprave. Djelujući u svom stručnom udruženju, i šire na Univerzitetu kao komunista, uhapšen je u aprilskoj provali 1935, kao član Fakultetskog komiteta SKOJ-a. Na saslušanju u policiji je rekao: "Svjesno sam pristupio komunističkom pokretu, jer mi je dužnost da se svim sredstvima borim protiv postojećeg režima i pokreta".

Posle završetka fakulteta (1936), pomoću rođačkih veza zaposlio se u Ministarstvu prosvjete, kao dnevničar. I tu je nastavio s revolucionarnim djelovanjem; preporučivao je napredne profesore za zaposlenje u privatnim gimnazijama, i za rad partijskim organizacijama u unutrašnjosti. Ponovo je uhapšen augusta 1940; odležao je, kao i prvi put, šest mjeseci u Beogradskoj glavnjači i u zatvoru na Adi Ciganliji. I pored svirepog mučenja i terećenja, na policiji se hrabro držao. Posle izlaska iz zatvora, februara 1941, izbačen je iz službe, pa se nastanio u Gornjem Milanovcu, gdje mu se nalazila supruga.

Kada je počeo aprilski rat 1941. prijavio se u najbližu artiljerijsku jedinicu i pokušao da da otpor Nijemcima na lazarevačkom putu. Ali, bio je zarobljen i odveden u kragujevački logor, odakle je ubrzo uspeo da pobjegne. Jula 1941. stupio je u 1. šumadijski odred, kojim je komandirao Milan Blagojević, španski borac i istaknuti revolucionar. Od borca i vodnika, Labud je brzo izrastao u komandira čete, a već krajem septembra u komandanta 3. bataljona. Pod Labudovim rukovodstvom, bataljon je vodio žestoke borbe s pripadnicima 714 njemačke divizije, čija se komanda nalazila u Topoli. U najžešće borbe pripadaju zasjeda u selu Krčevcu, na Prokopu u selu Vinči, na Rudniku, rta Rapaj — brdu... Kao borac, komandir voda i čete privlačio se često sam ili sa još nekoliko drugova blizu neprijateljskih uporišta i obasipao ih bombama, lako nije bio iz ovog kraja, postao je veoma popularan u narodu.

Zbog izdaje četnika Draže Mihailovića, Labudović je, 5. novembra 1941, sa svojim 3. bataljonom dobio novi zadatak: da hita u okolinu Užičke Požege i da, zajedno s još nekim partizanskim jedinicama, brani Vrhovni štab i slobodnu teritoriju oko Užica. Na putu prema gornjem Milanovcu, Užičkoj Požegi, Arilju i u selima gornja i Donja Dobrnja, Duškovcu, Kamenici, a osobito u Pranjanima, vodio je danonoćne borbe protiv četnika. Posle toga, uz usputne borbe, vratio se početkom decembra u Šumadiju.

Dok se Labud sa svojim bataljonom vraćao u Šumadiju, glavnina partizanskih snaga povukla se u Sandžak, s njima gubi vezu. Za borce bataljona, za pripadnike i za simpatizere

NOP nastali su tada izrazito teški dani. Partizani su morali da se sklanjaju od stalnih neprijateljskih napada i pretresa. Živjeli su po zemunicama. Teror je zastrašio narod. Teško je bilo naći dom koji bi prihvatio partizane. U tim uslovima, Labud se krio kod roditelja svoje supruge, u selu Plaskovcu, kod Topole. U zemunici je ostao dva i po mjeseca. Za to vrijeme samo je dva puta video svjetlost. Jednom, kada su ukućani pobjegli ispred neprijatelja, ostao je nekoliko dana bez vode.

Pri obnavljanju 1. šumadijskog odreda "Milan Blagojević", krajem aprila 1942, postao je njegov komandant, i pored jakih neprijateljskih snaga, koncentriranih na ovom sektoru, odred je imao punu inicijativu u svojim rukama i iz dana u dan napadao je na žandarmerijske stanice, općinske uprave i vršio razne sabotaže i diverzije na željezničkim prugama i telefonskim linijama. Neprijatelj je ucijenio partizanske komandante i vršio stalne potjere za odredom. Akcije odreda snažno su politički uticale na narod Šumadije, a naročito napad na sreska mjesta — Sopot (14. decembra 1942) i Belanovicu (21. februara 1943). Noću 25/26. februara izvršen je napad na žandarmerijsku stanicu u Venčanima i na posadu ljotićevaca u Baroševcu, kod Lazarevca. Tada je likvidirana žandarmerijska stanica u Venčanima, dok su ljotićevci u Baroševcu ranije saznali za namjere partizana i zaposjeli okolne zgrade i rovove. Na čelu napada na Baroševac bio je Labud. Borba je bila ogorčena, Labud se prebacivao od grupe do grupe i nije se obazirao na jaku neprijateljsku vatru, pa je iz zasjede ubijen.

Narodnim herojem proglašen je 26. novembra 1955. godine.