Rođen je 2. marta 1913. godine, u selu Dolovima kod Danilovgrada, Crna Gora, u siromašnoj seljačkoj porodici.

Već od ranog djetinjstva osjetio je sve tegobe života i ljudske nepravde. Kao odličan đak, posle završetka osnovne škole, nastavio je školovanje i, uz malu pomoć roditelja i svoje veliko naprezanje, zarađujući sam, uspeo je da završi Trgovačku akademiju. Posle mature radio je kao dnevničar u Financijskoj direkciji u Podgorici, u kojoj je postojala jaka partijska organizacija, i gdje je Vojo počeo da organizirano radi za napredni radnički pokret.

Posle odsluženja vojnog roka, 1935. godine, zaposlio se u Mjesnoj kontroli pri Direkciji PTT u Zagrebu, i istovremeno počeo studije na Ekonomskoj visokoj školi.

Nastavio je rad u SKOJ-u i u naprednom studentskom društvu "Svjetlost". Kao aktivan skojevac, veoma brzo pokazuje sve kvalitete pravog revolucionara, tako da je, već 1937.

godine, postao član KPJ.

Kapitulacija Kraljevine Jugoslavije zatekla ga je u Zagrebu, gdje je, po zadatku Partije, ostao kao ilegalac. Bio je najprije član Rejonskog komiteta Drugog rejona u Zagrebu, a potom, od augusta 1941. godine, član Biroa Mjesnog komiteta KPH za Zagreb. Početkom septembra uhapsili su ga Nijemci i ustaše, prilikom izvršavanja zadatka. Podvrgnut je strahovitom mučenju. Posle petosatnog neprekidnog mućenja, izdahnuo je u zatvoru, ne odavši ni svoju organizaciju i ni jednog druga, iako je pred samu smrt radio na pripremama poznate diverzije koja je izvedena u zagrebačkoj telefonskoj centrali, 14. septembra 1941. godine, koja je okupatora i ustaše zaprepastila. Kovačević, iako strahovito mučen, o ovim pripremama nije progovorio ni riječi. Posle oslobođenja, Vojo Kovačević je sa svim počastima sahranjen u zajedničku grobnicu, s Radom Končarom i ostalim narodnim herojima Hrvatske. Kovačeviću su u narodnooslobodilačkoj borbi poginuli otac i dva brata, predratni komunisti, a dva druga brata i sestra nosioci su partizanske spomenice 1941. godine.

Narodnim herojem proglašen je 14. decembra 1949. godine.