Rođen je 16. oktobra 1912. godine u Grahovu, Nikšić, Crna Gora. Bio je deseto dijete u porodici Petra Kovačevića. Polazi u gimnaziju tek s navršenih četrnaest godina, jer mu je otac više od dvije godine bio u Italiji kao emigrant; kod kuće u Grahovu proveo je, također, dvije godine posle završetka osnovne škole. Četiri razreda gimnazije završio je u Trebinju, a peti u Kotoru. Godine 1931. s porodicom dolazi u Beograd. Kao đak šestog razreda gimnazije počinje da djeluje među svojim drugovima, radeći u đačkoj literarnoj družini "Vuk Karadžić".

Mnogo čita naprednu literaturu i ilegalne partijske listove "Lenjinist", "Udarnik", kao i đačku "Iskru". Takva njegova aktivnost vezana je za dolazak brata Pavla s robije, 1932. godine. Surađivao je u ilegalnom srednjoškolskom listu "Iskra', koji se štampao s "Udarnikom". Prilikom provale štamparije, kao đak sedmog razreda gimnazije uhapšen je, krajem aprila 1933. godine. Isključen je iz svih beogradskih gimnazija. Ipak uspijeva da završi sedmi razred u Zemunu, a maturu u Negotinu. U jesen 1934. godine upisuje se na Tehnički fakultet Beogradskog univerziteta. Te godine postaje član KPJ. Aprila 1937. godine drugi put je uhapšen, 15 dana proveo je u policijskom zatvoru. Kao student Tehničkog fakulteta, aktivno se uključuje u rad partijske organizacije, s jeseni 1937. godine rukovodi međufakultetskom ćelijom i ulazi u univerzitetsko rukovodstvo KPJ, u kome ostaje do kraja 1939. godine.

U decembru 1939. godine odlazi na odsluženje vojnog roka u Gospić. Tu se povezuje s komunistima grada. Kapitulacija Jugoslavije zatekla ga je u vojsci, na frontu. Vraća se u rodni kraj i odmah se uključuje u svestrani rad na pripremanju ustanka. Pred početak oružanih borbi odlazi u granični dio Crne Gore i Hercegovine (vučedolska i banjska općina), gdje ostaje do početka oktobra 1941. godine. Posle partijske konferencije područja MK Grahovo, kao član OK KPJ Nikšić odlazi za instruktora u Boku Kotorsku, na području MK Herceg-Novi. Od marta 1942. godine na dužnosti je partijskog instruktora za područja MK Herceg-Novi i MK Grahovo, i koordinira partijski rad na dijelu graničnog pojasa između Crne Gore i Hercegovine.

Posle povlačenja partizanskih snaga u Bosnu, maja-juna 1942. godine, ostaje na terenu; šest mjeseci radi u izvanredno teškim uslovima Talijansko-četničkog terora i oseke ustanka. Posle šest mjeseci ilegalstva, s bratom Čilom kreće prema slobodnoj teritoriji zapadne Bosne. Posle teškog puta od 21 dan, stižu u oslobođeno Livno, a 19. decembra produžuju, preko Bosanskog Petrovca, za Bihać. U Vrhovnom štabu referiraju o situaciji u Crnoj Gori i prilikama u krajevima kroz koje su prošli.

Čile i Vojo prisustvuju 1. kongresu USAOJ, kao delegati Crne Gore. Početkom februara 1943. godine, Vojo postaje rukovodilac polit-odjela 2. dalmatinske udarne brigade. Prvih dana maja 1943. godine odlazi za rukovodioca polit-odjela 10. hercegovačke brigade. Posle formiranja 29. hercegovačke divizije, novembra 1943. godine, postavljen je za rukovodioca polit-odjela divizije; augusta 1944. godine postaje politički komesar ove poznate jedinice NOVJ. Kao rukovodilac polit-odjela, krajem marta 1944. godine, odlazi u Vrhovni štab, zbog referiranja o

partijskim, vojnim i općepolitičkim pitanjima, u Hercegovini. U VŠ i CK KPJ predaje izvještaje Oblasnog komiteta, štaba i partijskog komiteta divizije, kao i izvještaje II udarnog korpusa. Do Vrhovnog štaba putovao je, s četom od 30—40 boraca, 27 dana. Sredinom maja, prilikom povratka u Hercegovinu, koji je također trajao 27 dana, vodili su niz borbi s jedinicama četnika, domobrana i Nijemaca.

Početkom decembra 1944. godine, s grupom drugova iz 29. divizije, odlazi na raspored u Beograd. Postavljen je za političkog komesara Glavnog štaba Srbije. Početkom maja 1945. godine, kada je, naredbom Vrhovnog komandanta, od nekih jedinica glavnih štabova Srbije i Makedonije formirana V armija, Vojo je postavljen za političkog komesara, a Slavko Rodić za komandanta armije. Do septembra 1953. godine na dužnosti je političkog komesara armije, odnosno armijske oblasti. Od 1953. do 1955. godine pohađao je Višu vojnu akademiju. Od 1955. do 1965. godine bio je načelnik Tehničke uprave JNA. Od 1965. do 1970. godine predsjednik je Kontrolne (Statutarne) komisije SKJ u JNA. Od 1970. do 1974. godine član je Stalnog dijela Konferencije SKJ.

Godine 1947. unapređen je u čin general-majora, 1950. u čin general-potpukovnika, a 1961. u čin general-pukovnika.

Van JNA djelovao je u raznim društveno-političkim organizacijama i organima. Bio je poslanik Republičke skupštine Crne Gore prvih godina posle rata, a u posljednjim desetljećima razvijao je aktivnost posebno na pošumljavanju, u organizaciji Pokreta gorana, kao i na zaštiti čovjekove sredine.

Kao politički i partijski rukovodilac vršio je i druge istaknute funkcije—rukovodilac Opunomoćstva armijske oblasti, član Opunomoćstva Partije za JNA. Bio je i delegat na mnogim kongresima Partije.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine i niza visokih domaćih i stranih odlikovanja, priznanja i pohvala. Još Šestorica njegove braće učestvovalo je u NOR i revoluciji. Gotovo svi su stari, istaknuti komunisti, a dvojica su narodni heroji Jugoslavije.

Narodnim herojem proglašen je 10. jula 1952. godine.