Rođen je 29. novembra 1924. godine u Prijevoru, kod Budve, u Crnoj Gori. Član SKOJ od septembra 1939, član KPJ od augusta 1943. godine.

Potiče iz siromašne seljačke porodice. Osnovnu školu i dvije godine elektromehaničarskog zanata završio je u Prilepu. Istovremeno sa zanatom, privatno je polagao dva razreda gimnazije. Redovno je završio treći i četvrti razred gimnazije i malu maturu u Skoplju, 1940. godine. Po zadatku SKOJ-a, iz Skopja odlazi u mašinsku školu bivše jugoslovenske vojske, u Kumbor, Boka Kotorska. Poslije dolaska u školu, organizira skojevsku organizaciju, čiji je sekretar bio sve do sloma bivše jugoslovenske vojske. Sa svojom skojevskom organizacijom razbija vojna skladišta različitog materijala u Tivtu i okolini, i predaje ih narodu — kako ne bi dopao neprijatelju u ruke. U jednoj od takvih akcija uhvaćena je jedna skojevska grupa od strane žandarmerije i predana okupacionim snagama u Herceg-Novom, koju su kasnije prebacili u Ljubljanu. Ovdje se organizira sastanak na kome se odlučuje: ostati u zemlji, na raspolaganju Partiji. Bijeg je uspelo, a Kovačević, kao posljednji iz grupe, kreće prema Crnoj Gori. Na Mosoru ga hvataju njemačke okupacione snage i sprovode u zarobljenički logor u Sarajevo. Poslije dva-tri dana, uspijeva da potegne i iz ovog logora, i krene prema Srbiji. Međutim, njemački vojnici ga ponovo hvataju u Vrnjačkoj Banji i deportiraju u Kruševac. Na ulasku u Kruševac, uz pomoć građana i jedne omladinske grupe, bježi iz kolone, krije se dva dana na ovoj teritoriji, presvlači u civilnu odjeću i kreća prema Nišu. U Stalaću, krajem 1941. godine, hvataju ga Bugari i s ostalim zarobljenim vojnicima deportiraju u sabirni logor Gornja Džumaja, u Bugarskoj. Poslije mjesec dana, prilikom jednog transporta, uspijeva da pobjegne, i krajem maja dolazi u Surdulicu. Ovdje se povezuje sa skojevskom i partijskom organizacijom. Po zadatku, prikuplja oružje, municiju i drugu vojnu opremu bivše jugoslovenske vojske. U to vrijeme se i zapošljava u hidroelektrani Masurica kao pogonski električar, gdje, koristeći ovu okolnost, prikupljeni ratni materijal krije u skloništu ispod brane.

Ovakva njegova intenzivna aktivnost skreće pažnju bugarskih vlasti, pa uskoro mora da napusti Masuricu i prede u Leskovac, van bugarske okupacione zone. Krajem jula 1941. zapošljava se u fabrici plugova, kao pogonski električar. U Leskovcu se povezuje sa skojevskom organizacijom.

Jedna od prvih uspješnijih akcija je pravljenje i rasturanje bodljikavih piramida po gradu i na putu Niš—Skoplje, čime se otežavao transport neprijateljskim vozilima. Sljedeće akcije bile su: paljenje kvislinške štampe "Novo vrijeme", njemačkih kamiona na leskovačkim ulicama, paljenje pšenice prikupljene za okupatora, učestvovanje u uništenju neprijateljskih oba vesta jaca i drugih izdajnika. Na takvim zadacima ostaje do 6. septembra 1941. godine. U to vrijeme, zbog opasnosti da bude uhapšen, biva upućen, s grupom skojevaca, u partizanski odred na planini Kukavici. Kako već posjeduje određena vojnička znanja (kao pitomac vojne škole stare jugoslovenske vojske), postavljen je za desetara omladinske desetine. U Kukavičkom odredu ostaje do kraja septembra 1941. godine, kada sa svojom desetinom i

grupom starijih drugova odlazi na područje Lebana — Jablanički kraj, gdje se od njih formira jezgro budućeg jablaničkog partizanskog odreda.

U sastavu ovog odreda, kao desetar omladinske desetine učestvuje u svim akcijama koje je odred u tom periodu izvodi u okolini Lebana, gdje je djelovala njemačka kaznena ekspedicija. U toku jedne od borbi, kada su razbijeni bočni napadi četničkih grupa Koste Pećanca, samoinicijativno se odvojio od glavnine odreda i sa svojom desetinom zašao u pozadinu njemačkih snaga do samog njemačkog komandnog mjesta. Tu uspijeva da uništi dva njemačka podoficira, ađutanta njemačkog komandanta i samog komandanta. Tako su osujećene dalje borbene akcije neprijatelja, njihovi redovi su dezorganizirani, pa su ih partizanske snage primorale na bijeg, nanoseći im velike gubitke u materijalu i ljudstvu. Sutradan, neprijatelj je ponovo izvršio napad zbog odmazde nad civilnim stanovništvom, stoga se odred povlačio prema Lecu. Branko Kovačević, s dva druga, naoružani s dva puškomitraljeza, ostali su na putu Leskovac—Lebane, kao zaštitnica odreda. Oni uspijevaju da zadrže neprijatelja oko pet časova, nanoseći im osjetne gubitke, Za to vrijeme, stanovništvo Lebana je uspelo da napusti grad, pa su njemački vojnici ušli u prazan grad. Poslije ove akcije, učestvuje u mnogim drugim koje je odred izvodio od jeseni 1941. do zime 1942. godine. U februaru 1942. učestvuje u napadu na bugarski garnizon koji se stacionirao u Bojniku. Sa svojom grupom Kovačević dolazi do škole gdje su se nalazile najbrojnije snage bugarskog garnizona, i bombama i ručno pravljenim minama uništava veliki broj neprijateljskih vojnika.

Do aprila 1942. ostaje na području Puste reke, u Pustorečkoj četi, koja je na tom području branila slobodnu teritoriju. Uz svakodnevne borbe s neprijateljem, sve do okončanja 1. neprijateljske ofanzive, ostaje na ovom području. Potom s dva druga napušta Jablanicu, i preko Pasjače i Jastrepca kreće prema Šumadiji. Na Glediću, kod Gruže, upadaju u četničku zasjedu. Dva druga ginu, a on, ranjen, uspijeva da se izvuče i prebaci do Rudnika, gdje ostaje do ozdravljenja. Samoinicijativnim akcijama skreće pažnju i šumadijskog odreda na sebe.

Krajem 1942. godine uspijeva da se poveže s preostalim snagama 1. šumadijskog odreda. U ovom odredu obavlja dužnost komandira čete, a kasnije, tokom 1943. godine, biva postavljen za komandira Kačerske čete, s kojom izvodi sve naredne akcije. Po zadatku, formirao je diverzantsku grupu s kojom je, u drugoj polovini 1943. godine, izveo niz samostalnih akcija (rušenje vozova, miniranje putova i uništenje neprijateljske žive sile). Posebni zadaci ove grupe bili su uništenje neprijateljske obavještajne mreže i njihovih suradnika i ubijanje pojedinih kvislinga. Ove zadatke obavlja sve do postavljanja na dužnost zamjenika komandanta II Šumadijske brigade, 1944. godine.

Pošto se ukazala potreba za ponovnim formiranjem diverzantske grupe, Branko Kovačević dobiva ovaj zadatak, formira grupu i s njom obavlja specijalne zadatke — sve do prelaska na dužnost komandanta bataljona II Šumadijske brigade, u augustu 1944. godine.

Tokom rata ranjavan je dvanaest puta. Iz rata je izašao kao komandant bataljona. Penzioniran je u činu potpukovnika JNA.

Odlikovan je s više ratnih i mirnodopskih odlikovanja. Nosilac je Partizanske spomenice 1941. godine.

Narodnim herojem proglašen je 5. jula 1952. godine.