Rođen je 1. jula 1911. u selu Zabukovje, Sevnica, Slovenija. Kad mu je bilo tri godine, otac mu je poginuo u 1 svjetskom ratu, pa se majka vratila roditeljima u Lončarjev dol, kod Sevnice. Radila je kod imućnih seljaka ili na raznim drugim poslovima.

Kolman je u Boštajnu završio četiri razreda osnovne Škole, a posle je radio kao čobanin kod seljaka. Nekoliko godina kasnije dolazi u Ljubljanu kod tetke, i stupa kao šegrt na pekarski zanat; 1931. godine pozvan je na odsluženje kadrovskog roka. Pošto je volio vojnički poziv, prijavio se za pješadijsku podoficirsku školu. Iz Maribora,

1932. godine je premješten u Ljubljanu, ubrzo posle pokušaja pobune u Školi za rezervne oficire. Nije poznato je li imao neke veze s pobunjenicima. Kratko vrijeme pred završetak školovanja, 1934, potukao se s jednim oficirom koji je maltretirao pitomce. Zbog toga s jednim drugom bježi u Italiju, s kojom su se odnosi, zbog davanja pomoći atentatorima na kralja Aleksandra, te godine sasvim pogoršali. Iz Italije Kolman bježi u Francusku, i tamo stupa u Legiju stranaca.

Kad je završio legionarsku obuku, upućen je u sjevernu Afriku. Najviše je boravio u Maroku, po kome je i dobio kasnije partizansko ime. Po nepouzdanim podacima, bio je izvjesno vrijeme u Indokini. Učestvuje u mnogim vojnim akcijama protiv pobunjenika po francuskim kolonijama, i ubrzo shvaća da je na strani tlačitelja. Zbog toga bježi iz Legije stranaca, i zapošljava se na nekom brodu kao ložač. Godine 1939, ili 1940, vraća se preko Austrije u Jugoslaviju. U Jesenicama je, kao vojni bjegunac, uhapšen, pod sumnjom da je bio u Španiji. Suđeno mu je pred Vojnim sudom u Zagrebu; osuđen je na 16 mjeseci zatvora, ali mu je kazna smanjena na 8 mjeseci. Izdržao ih je u Lepoglavi. Pušten je uoči rata, vratio se kući, ali je uskoro, aprila 1941, morao opet u vojsku. Izbjegao je zarobljavanje i vratio se opet kući, ali Nijemci su ga uhapsili i poslali na prinudni rad, u Knitenfeld, u Austriji. Posle kratkog vremena vratio se kući, i do odlaska u partizane krio se u šumama.

Njegova sestra po majci bila je udata za komunista Franca Vreska, iz Trbovlja. Vresk je bio u partizanima od jula 1941, a ujesen iste godine postao je komesar čete. Posredovanjem sestre, stupio je u vezu s Kolmanom, i doveo ga u četu koja se spremala da učestvuje u akciji sprečavanja deportacije stanovništva u Posavju.

Iskusan vojnik, vičan borbama i oružju, vrlo brzo se istakao kao mitraljezac u borbi kod sela Tisje, i u drugim. Četa se u decembru uključila u Štajerski bataljon, a već u januaru Kolman je vojni instruktor. Marta je već komandir čete, i ističe se u borbi na Pugledu.

Kad je formirana Prva štajerska brigada, postavljen je za komandanta bataljona i ocijenjen kao najsposobniji rukovodilac. Tada je i primljen u Partiju. Posle reorganizacije brigade u 2. grupi odreda, postaje komandant Savinjskog odreda, sastavljenog iz bataljona, kojim je već komandirao u štajerskoj brigadi i koji je tek trebalo da dođe iz i talijanske okupacione zone i bataljona koji se već nalazio u Savinjskoj dolini. Kao komandant Odreda, Kolman se istakao prilikom oslobođenja interniraca iz voza kod Verda.

Kolman učestvuje u svim borbama 2. grupe u vrijeme pokreta preko Gorenjske za Štajersku. Tamo postaje komandant Kamniškog, a potom reorganiziranog Kamnisko-savinskog odreda. Taj odred se u proljeće 1943. proslavio mnogim uspješnim borbama, i u junu 1943. Kolman nasljeđuje Franca Rozmana Staneta na dužnosti komandanta 4. operativne zone, kada je ovaj postao komandant Glavnog štaba Slovenije. Posle prelaska "Šlanderove brigade" preko Save, Kolman postaje zamjenik komandanta 15. divizije. U novembru je premješten na istu dužnost u 18. diviziji, ubrzo u Glavni štab za operativnog oficira. Od proljeća do jeseni 1944. je zamjenik komandanta 4. operativne zone, a potom postaje komandant 20. brigade, koja je imala zadatak osiguranja Glavnog štaba. Tada je bio major.

Poginuo je 4. novembra 1944, u selu Koprivnik, kad su iznenada u selo ušli domobrani i primijetili ispred jedne kuće osedlanog konja. Po tome su zaključili da je u kući oficir. Kolman je istrčao, i počeo da puca. Ali ranjen, pada. Branio se dalje pištoljem, jer mu je mašinka ispala iz ruku. Posljednjim metkom ubio se sam.

Narodnim herojem proglašen je 20. decembra 1951. godine.