Rođen je 16. aprila 1905. u Splitu, Hrvatska.

U teškim uslovima završio je srednju tehničku školu. Godine 1926, sredstvima iz vlastite zarade, otišao je na studije u Francusku. Diplomirao je na Univerzitetu u Parizu 1931. U Parizu je, s grupom studenata marksizma, preuzeo upravu Udruženja jugoslovenskih studenata, a bio je i sekretar antifašističkih publikacija "Amis du Monde" i mjesečnika "Plan". Izdavao je, u ime jugoslovenskih radnika, "Iseljenički glasnik". Bio je sekretar Emigracione komisije, a izvjesno vrijeme radio je u tehnici KPJ, koja je obezbjeđivala štampanje partijskog organa "Proleter" i "Delo", organ KP Slovenije. Učestvovao je u organiziranju kanala kojim se partijska štampa prebacivala u zemlju, uglavnom posredstvom naših mornara i luka Solun, Split, Po odobrenju Partije, otišao je, augusta 1936, kao dobrovoljac u Španiju. Stupio je u bataljon "Dombrovski" i uključio se u velike borbe koje su se tamo vodile. Bio je komesar, a zatim komandir čete. U jednoj borbi za obranu Madrida teško je ranjen. Poslije izlaska iz bolnice, otišao je u Albasetu na oficirski kurs. Zatim je u Andaluziji, u pozadini Frankovih trupa, organizirao gerilske partizanske odrede, od kojih je naknadno formiran 14. partizanski korpus. Na aragonskom frontu učestvovao je u ofanzivi na Saragosu. Ranjen ... je još dva puta. Zbog privremene nesposobnosti za front, postavljen je za komandanta Vojne partizanske akademije kod Barcelone. Jula 1938. postao je komandant 76. partizanske divizije; s njom je učestvovao u posljednjim borbama u Španiji, kada je preuzeo komandu 14. gueriljskog korpusa. Bio je direktno u vezi sa šefom generalštaba, generalom Visente Rohom, i zaštitnica pri povlačenju Armije Ebro i Desete armije. To je period kada je puna dva mjeseca vodio najteže borbe bez predaha. Imao je čin majora vojske španske republike, i bio odlikovan Ordenom de Ćora je i Ordenom de Sufrimiento por la Patria.

Polovinom februara 1939. dospio je u logor Siprijen, u Francuskoj. Krajem marta izišao je iz logora, i po partijskoj direktivi živio je u Parizu, gdje ga je otkrila teritorijalna bezbjednost, uhapsila i vratila u logor.

Februara 1941, s još nekim drugovima, bačen je u specijalni zatvor u Tuluzu, gdje je došao u dodir sa zatvorenim francuskim komunistima, a preko njih s oslobodilačkom organizacijom van zatvora. Nešto kasnije, Petenova policija sprovela ih je u zatvor "Kastre" i predala Specijalnoj policiji, koja se nalazila u rukama njemačkog okupatora. Pokušaj bijega krajem 1942. nije uspio. Tek septembra 1943, zajedno s grupom drugova, Ilić je pobjegao i priključio se francuskom pokretu otpora. Za kratko vrijeme postao je komandant Južne zone Francuske. Januara 1944. pozvan je u Nacionalni vojni komitet Francuske i postavljen za komandanta svih stranih snaga koje su se borile u Francuskoj. Tada je unaprijeđen u čin generala, dobio je diplomu Nacionalnog vojnog komiteta Francuske, Spomenicu francuskog pokreta otpora, Ratni krst i orden Legije časti.

Oktobra 1944. godine akreditiran je pri Komandi savezničkih ekspedicionih snaga F. H. A. E. F. , a od januara 1945. godine nalazi se na dužnosti jugoslavenskog vojnog atašea u

Parizu. Marta 1946. predvodi diplomatsku misiju po zemljama Latinske Amerike. Uspostavlja odnose između nove Jugoslavije i Meksika, Brazila, Urugvaja, Argentine, Čilea, Bolivije. U septembru 1947. postaje specijalni savjetnik u Ministarstvu inostranih poslova vlade FNRJ; januara 1948. pomoćnik je ministra građevina; u aprilu 1949. postaje predsjednik Komiteta za lokalnu privredu i komunalne poslove vlade FNRJ. Aprila 1951. ambasador je u Norveškoj, a oktobra 1953. u Meksiku. Godine 1956. postavljen je za predsjednika Komiteta za komunalne poslove i urbanizam S F RJ: potom je ambasador u Danskoj; 1962. savjetnik državnog sekretara SSIP; 1967. ambasador u Švicarskoj. Godine 1971. ambasador je u SSIP, a od 27. decembra 1974. član je Savjeta Federacije.

Nosilac je Partizanske spomenice 1941. i više drugih domaćih i stranih odlikovanja.

Narodnim herojem proglašen je 27. novembra 1953. godine.